เรไร
เศษศิลาดาษดื่นเป็นหมื่นแสน
ทุกดงแดนทั่วถิ่นล้วนหินสี
พลอยไพลินแก้วเพชรเก็จมณี
ล้วนมากมีคุณค่าคนหาครอง
ต่างดั้นด้นขุดเจาะเสาะแสวง
ทุ่มทั้งแรงอยากเห็นเป็นเจ้าของ
ทั่วผืนดินพลิกกลับอยากจับจอง
หวังสนองพูนเทวษกิเลสตน
เราก็ต่างตีกฎกำหนดค่า
เสี้ยวศิลาให้พิเศษด้วยเหตุผล
เชิดชูค่าสวยงามตามได้ยล
สิ่งปลอมปนเขี่ยออกบอกไม่เอา
เหลือเพียงแค่เม็ดทรายไร้ค่าแล้ว
มิวับแววงดงามตามใจเขา
ถูกทิ้งร้างเพราะไร้สีไม่มีเงา
เป็นสีเทาน่าบัดสีธุลีดิน
ถูกทับถมปล่อยวางข้างตลิ่ง
คนเขาทิ้งเพราะเหตุเป็นเศษหิน
พอน้ำซัดพัดเอื่อยระเรื่อยริน
จนทั่วถิ่นเกลื่อนกลาดเป็นหาดทราย
1902
3
0
หน้าส่วนตัว
