คีตากะ
เธอจะเศร้านานแค่ไหน...
ทนหม่นไหม้ลำพังนั่งโศกศัลย์
กับความหวังลมลมตรมจาบัลย์
ในความฝันที่เธอชอบเพ้อครวญ
เธอจะร้าวนานแค่ไหน...
เจ็บปวดใจเปล่าเปล่าเฝ้าคิดหวน
กับเรื่องราวหลอกตนทนคร่ำครวญ
คอยย้ำเตือนซ้ำซ้ำช้ำอุรา
เธอจะหมองนานแค่ไหน...
ทำร้ายใจตัวเองเก่งจริงหนา
หลงยึดมั่นกับใครให้ทรมา
เสียเวลาชีวิตจิตเสื่อมทราม
เธอจะเจ็บนานแค่ไหน...
ทิ่มแทงใจซ้ำซากอยากไถ่ถาม
เพียงเพราะใครไม่แจ้งแห่งนิยาม
ฤาเพียงความเปล่าว่างร้างตัวตน
เธอจะทุกข์นานแค่ไหน...
ที่เผลอใจผูกจิตคิดสับสน
กับมายาภาพฝันอันวกวน
แห่งตัวตนคนนั้นที่ผันแปร...
1598
5
0
หน้าส่วนตัว
