น้ำคานใสไหลลงแม่โขงขุ่น ใจแม่คุณโค้งคดหมดสงสาร ปล่อยให้พี่งอนง้อรอตั้งนาน หลงคำหวานชอกช้ำน้ำใจคน แววตาซื่อยิ้มใจน้ำใจหนอ นวลลออหลอกอ้ายให้สับสน ต่อแต่นี้เหินห่างร้างกมล หวั่นกังวลคนลวงหลวงพระบาง เพราะความรักคิดถึงจึงมาหา อยากเห็นหน้าพอมากลับราร้าง ยกพระหนักแต่รักกลับเบาบาง วอนพระบางถามน้องอ้ายข้องใจ คงกลับบ้านร้าวรานเรื้อรอยเจ็บ ใจหนาวเหน็บจากกันด้วยหวั่นไหว แม้สัมพันธ์ไม่เหลือสิ้นเยื่อใย ขอฝากใจไว้ที่วัดเชียงทอง
1287
11
0
หน้าส่วนตัว
