พายุซ้ำกระหน่ำซัดพัดกระทบ ความสงบลบเลือนเคลื่อนห่างหาย เหล่าพฤกษาพากันล่มล้มทลาย ต่างโค่นตายมลายไปในมรรคา ป่าทั้งป่าลาไปไหนจึงไม่เห็น มองแค่เป็นเช่นทุ่งโล่งโปร่งนักหนา เหลือแต่ตอรอปลวกปรุผุพังมา พสุธาไม่น่าดูอดสูจริง ฉันยืนอยู่ดูป่าใหญ่เคยไปเยี่ยม สะอาดเอี่ยมเปรี่ยมไม้เขียวใสสิง เหล่าสัตว์ป่าหน้าไหนได้พึ่งพิง พากันวิ่งชิงเดินเพลินทั่วไพร ไม่รู้ว่าป่าผืนนี้กี่ปีฟื้น คงไม่คืนขืนกลับมาหาฉันใหม่ พายุซ้ำกระหน่ำซัดพัดจิตใจ คงหมองไหม้เหมือนไพรป่ากว่าจะฟื้น
697
0
0
หน้าส่วนตัว
