แก้วประเสริฐ
หยาดน้ำเพชร
หวนคำนึงถึงรอยยิ้มอันพริ้มพร่าง
ทั้งสองข้างแก้มน้อยรอยน้ำไหล
หยดรินพราวราวหัวใจสลายไป
ดั่งรอยไหม้แฝงไว้คล้ายอำลา
หวีดหวิวเสียงเพรียกพร่ำดุจร่ำร้อง
พระพายก้องคร่ำครวญล้วนเรียกหา
ใบไม้แผ่วแว่วสะบัดเหมือนพัดลา
หยาดน้ำตานางฟ้าอำลายุพิน
บัดนี้หนอรอยรักจักเลือนหาย
เหลือเพียงใจฝากไว้คล้ายหวนถวิล
สิ่งที่เหลือห้วงหทัยได้โบยบิน
ดูหมดสิ้นกลิ่นเจ้าเฝ้าเคล้าจันทร์
บางคืนเฝ้ามองนภาอนิจจาเอ๋ย
สิ่งที่เคยมองเห็นเด่นเดือนนั้น
อีกดวงดาวพราวพร่างสล้างพลัน
ล้วนมีอันเหือดหายคล้ายใจเรา
ต่อไปนี้ใครเล่าเฝ้าโลมสมร
กล่อมบังอ
หน้าส่วนตัว
2278
24
0
