หากการก้าวเดินไปข้างหน้าของเธอ มันทำให้ต้องพลั้งเผลอหลงลืมฉัน ลืมหน้าที่ของคนรักที่เธอควรให้ความสำคัญ ฉันก็คงไม่อาจยอมรับมันด้วยความเข้าใจ การใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สังคม มัวเมากับค่านิยมอะไรใหม่ๆ คนที่รักเธอคนเก่าได้แต่ปวดร้าวน้อยใจ เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่เธอจะหยิบยื่นความใส่ใจคืนมา การมีลมหายใจเอาไว้แต่เฝ้ารอ รู้ไหมบางทีมันก็ท้อเหว่ว้า จะต่างกันไหมหากฉันเลือกแก้ปัญหาด้วยการเลิกรา หยุดการเป็นสิ่งขวางตาหรือภาระที่หนักหนาตลอดกาล
1045
2
0
หน้าส่วนตัว
