พิมญดา
เคยคลอเคลียอิงซบกับอกพี่
คืนราตรีจันทร์ฉายคล้ายมนต์เป่า
ริมฝั่งสายนทีลางเลือนเงา
มีสองเราโอบกอดพลอดรำพัน
ตั้งสัจจะอธิฐานผ่านสายชล
ขอช่วยดลรักนี้มิแปรผัน
คืนเดือนหงายสายน้ำงามเงาจันทร์
คำจำนรรจ์ก้องอยู่มิรู้คลาย
แต่!ไฉนใยพี่มาเหินห่าง
ปล่อยความรักลาร้างทางสุดสาย
เสียงสะอื้นอกสาวร้าวมิคลาย
ลืมเชียงรายแล้วหรือพี่ที่หลอกลวง
ณ.ราตรีวันนี้มีแต่ดาว
ส่องสกาวบนราวฟ้าพาใจห่วง
ถึงบางใจต่อใครใจอีกดวง
ที่เลยล่วงลาลับมิกลับคืน
แม่น้ำกกไหลเลยไม่เคยหวน
เหมือนใจคนเรรวนชวนขมขื่น
ใต้ฟ้าครามยามหม่นทนกล้ำกลืน
พี่เป็นอื่น.ลืมสิ้น..ถิ่นเชียงราย
2623
25
0
หน้าส่วนตัว
