-ร้อยแปดพันเก้า-
คน"ดอยเวียง"เคียงดอยคอยครูสอน
เอื้ออาทรไปไม่ถึงจึงหวั่นไหว
อุดมการณ์งานครูดูกว้างไกล
ยังฝันใฝ่"ครูของฉัน"มิผันแปร
เพราะงานครูเสียสละภาระหนัก
ต้องใจรักสร้างศรัทธาฝ่ากระแส
ทนทุกข์ยากบนดอยไกลใครเหลียวแล
ยังมีแต่เหล่าอาสามาประจำ
รัฐหยิบยื่นมาให้ในบางช่วง
ให้ลุล่วง"ขอไปที"ที่น่าขำ
พล่อยประเด็น"การศึกษา"เรื่องน่าทำ
ตาดำดำต้องเติบโตโง่งมงาย
เพราะเลือกเกิดไม่ได้ใครรู้บ้าง
ร่วมสรรค์สร้างพึ่งตนอย่างขวนขวาย
บนดอยนี้คนลำบากมีมากมาย
ไร้จุดหมายตั้งข้อแม้แก้สังคม
ณ.ดอยเวียงไม่มีที่ขายฝัน
ครูขาดขวัญขาดวิญญาณ์มาประสม
คือความจริงอิงนิยามลอยตามลม
หากต้องก้มร้องขอรอจน
1626
3
0
หน้าส่วนตัว
