หน้าส่วนตัว
เมื่อครั้งก่อน อ่านบทกลอน มิหวั่นไหว
อ่านผ่านไป ไม่ใยดี ไม่เห็นค่า
ไม่เคยเก็บ เอามาคิด เสียเวลา
แค่ผ่านตา ผ่านเลย ไม่เคยจำ
ใจความนั้น รำพัน แต่เรื่องเก่า
มีความเหงา ความเศร้า เรื่องซ้ำซ้ำ
ยิ่งอ่านเยอะ ยิ่งย้ำ ต่างคนทำ
เรื่องชอกช้ำ อ่านแล้วขำ ไม่ใช่เรา
จนมาถึง วันที่เธอ มาลืมฉัน
ลาจากกัน ทิ้งหัวใจ ให้ต้องเหงา
อ่านกวี อีกครั้ง หวังคลายเศร้า
อ่านเรื่องเก่า แต่ไม่ขำ จำขึ้นใจ
อ่านช้าช้า เรื่องช้ำช้ำ ยิ่งตอกย้ำ
พินิจคำ น้ำตา พาลจะไหล
ไม่เคยนึก ว่าจะเจอ กับหัวใจ
ช้ำลงไป ยิ่งลึกไป ในกวี..
..
1104
7
0
