พิมญดา
คำพูดคนลอยวนดั่งลมพัด
พลิ้วสะบัดจับใจให้คิดถึง
คำว่ารักเคยสลักปักตราตรึง
ซึ้งเพียงหนึ่งชั่วยามนานเปลี่ยนไป
อันคารมหวานหูไม่รู้หาย
รักบอกง่ายหน่ายเร็วหรือไฉน
ร้อยพันคำที่บอกรักออกจากใจ
สัญญาไซร้ปลิ้นปลอกหลอกทั้งเพ
อันวาจาหวานล้ำคำบอกรัก
แล้วสลักทิ้งร้างจางห่างเห
อันคำคนวนเวียนเหมือนทะเล
ที่เที่ยวเห่โน้มน้าวให้ร้าวรอน
เมื่อสัจจะกับหัวใจไม่คงมั่น
ฝันร่วมกันคงถึงคราวต้องถอดถอน
สิ่งใดเคยครวญคร่ำย้ำคำวอน
จะไม่ย้อนหวนกลับพับใจลา
อันอารมณ์อยู่เหนือเหตุและผล
ต้องผจญความเหงาเศร้าหนักหนา
เมื่อรักล่มจ่อมจมบ่มน้ำตา
เลิกไขว่คว้าเขามาครองคู่เอย
3314
27
0
หน้าส่วนตัว
