เรไร
เหมือนชีวิต เวียนว่าย ในวังวน
ดูสับสน เวิ่งว้าง ช่างเปลี่ยวเหงา
ดูมืดมิด ทางไปที่ หทัยเรา
เหมือนว่างเปล่า สับสน แต่จนใจ
ถึงกลางคืน เหน็บหนาว ปวดร้าวนัก
อย่างไร้หลัก เล็งนำ ทำไงไหว
จึงมืดบอด คลำหา ว่าเมื่อไร
จะพ้นใน ทางสลัว ที่ตัวเดิน
มองหันคว้า ได้เทียนไข ดีใจแท้
เห็นทางแน่ ก้าวไป ไม่ขวยเขิน
บาทวิถี เป็นหลุม ลุ่มดอนเนิน
จะได้เมิน หลบหลีก ฉีกไม่ก้าว
แต่ราตรี ยืดยาว กว่าที่คิด
มืดสนิท อีกน้ำค้าง บนทางหนาว
ใกล้ดับแล้ว แสงริบหรี่ ที่บางเบา
จิตปวดร้าว จึงมืดบอด ตลอดมา
รัตติกาล น่ากลัว หมองมัวนัก
จิตประจักษ์ กายต้องไป ใจไม่ล้า
หยุดไม่ลง แม้เหนื่อย เมื่อยกายา
หวาดผวา จะ
2212
11
0
หน้าส่วนตัว
