น้ำ
๏มหาชนกชาดก๏
๑มหาสมุทรสุดว้าง วังเวง ใจเฮย
ปลาใหญ่ไล่ข่มเหง ดุร้าย
ดิ่งลึกนึกหวาดเกรง เป็นเหยื่อมันนา
ดาวดิ้นสิ้นชีพคล้าย สัตว์น้อยลอยสินธุ์๚
(จากวรรคทองว่ายเวิ้งวรรณศิลป์คุณหมอโมโน)
๒เวียนวนว่ายวัฏว้าง วิตกไหว
เวิ้งทุกข์ทอดยาวไกล ใหญ่กว้าง
ไฉนเรารั้งแรงไส ส่งว่ายอยู่นา
จำจ่วงโหยเคว้งคว้าง ทุกข์ท้นทนฝืน๚
(เทวดา)
๓นั่นใครไม่เห็นฝั่งฟ้า ฝืนเพียรอยู่เอย
ประโยชน์ใดไขเขียน จักพ้น
ความตายต่างแน่เนียน จมสมุทรตายนา
เพียงมนุษย์น้อยด้อยค้น แข่งข้ามไฉนถึง๚
(ดูกรเทวดา)
๔ไม่ถึงไม่หยุดยั้ง อุสาหะ
ล้างโลกโศกโลภะ ไป่สิ้น
น้อมเพ่งวิริยะ บุญมาก แสนนา
ไร้ฝั่งตั้ง
2075
3
0
หน้าส่วนตัว
