บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
กาลเวลาแปรเปลี่ยนวนเวียนหมุน
ชุลมุนอยู่บ้างระหว่างฝัน
แต่ละคนค้นหาและฝ่าฟัน
เพื่อตั้งมั่นชีวิตแม้นิดเดียว
บ้างยื้อแย่งแข่งขันสำคัญหมาย
จนชีพวายมิพบประสบเสี้ยว
เศษความสุขอยู่ในทุกข์กันเกลียว
หลงท่่องเที่ยวหาฝันอนันต์กาล
อนิจจามนุษย์สุดวิเศษ
น่าสังเวชยิ่งนักมักฟุ้งซ่าน
อนิจจาชีวีมิอยู่นาน
แม้ว่ากาลยาวยืนหมื่นล้านปี
แต่คนเราอยู่ได้ไม่เกินร้อย
มีก็น้อยเหลือทนคนเรานี่
แต่ก็ยังหวังว่าวันหน้ามี
ตัวข้านี้จะต้องครองแผ่นดิน
บางคนเคยขี่หลังช้างเสือใหญ่
กาลเปลี่ยนไปตกหลังยังอยากดิ้น
มิรู้กฏไตรลักษณ์อยากโกยกิน
แม้จะสิ้นบุญญาผลาชู
กาลเวลาบ่มค่าของมนุษย์
ค่าสูงสุดในจิตที่คิดสู่
1119
2
0
หน้าส่วนตัว
