แล้งน้ำแล้งลมทนห่มแห้ง ระแหงแปลงเก่ายังร้าวห่าง ไอแดดแผดเผาไม่เบาบาง อ้างว้างลางเลือนเหมือนก่อนมา นานนักดักดานมานานเนิ่น ห่างเหินเกินแม้จะแก้ไข สัมพันธ์ไม่เหลือแม้เยื่อใย มองไหนเวิ้งว้างเหมือนอย่างเคย ชีวิตติดหล่มความขมขื่น ทนฝืนกลืนกล้ำไร้คำเผย อยู่กับความเย็นชาเฉยเมย ไม่เคยสมหวังสักครั้งเดียว ธารใจพิสุทธิ์เคยผุดผ่อง ละอองฟองแฝงกลับแห้งเหี่ยว ผูกพันมั่นหมายกลับคลายเกลียว หมดเรี่ยวแรงขืนเกินฝืนทน แล้งน้ำแล้งลมทนห่มแห้ง ระแหงแปลงใจยังไหม้หม่น รอวันชีพลับด้วยอับจน รอฝนพรมพร่างกลางฝันเฟือน
1160
5
0
หน้าส่วนตัว
