ความเหงาแอบเร้นเข้ากลุ้มรุม เหมือนไฟมาสุมในอกฉัน เงียบงมซึมซมตลอดวัน ได้เพียงใฝ่ฝันถึงดวงใจ ห่างเหินไกลเกินสุดมือเอื้อม ต้อยต่ำล้ำเหลื่อมจนหวั่นไหว สังคมบีบคั้นกั้นขวางไว้ ตั้งใจก้มหน้ามุ่งฝ่าฟัน ยังมีใครบ้างจะยอมรับ แน่วนิ่งสดับเรื่องความฝัน เพ้อรักมักใหญ่ไปถึงจันทร์ คงต้องอดกลั้นหัวเราะตาย ละเมอใฝ่สูงจนเกินศักดิ์ จ่อมจมทุกข์หนักชีพสลาย ชาติหน้าถ้ามีได้เกิดกาย ขอรักกับใครที่รักเรา ชาตินี้รักแล้วเปลี่ยนไม่ได้ ทั้งตัวทั้งใจเป็นของเขา ได้มาโดยง่ายจึงไม่เอา ช่างเถิดกรรมเก่าเราคนจน
2093
5
0
หน้าส่วนตัว
