พิมญดา
เฝ้าอบรมตัวเองอย่าใจอ่อน
คิดถึงตอนรักล่มจมสลาย
นอนร้องไห้เสียน้ำตาตั้งมากมาย
อย่าคิดหมายมีรักใหม่ให้ซ้ำรอย
อบรมใจตัวเองมาตลอด
อย่ามืดบอดตกหลุมพรางวางใจน้อย
เจ็บอีกครั้งคงไม่หวังนั่งตาปรอย
อมรมใจบ่อยบ่อยอย่าปล่อยไป
ยืนมองหน้าตัวเองเพ่งกระจก
น้ำตาตกยังไม่กลัวหรือไฉน
เจ็บเอ๋ยเจ็บคราวนั้นแทบขาดใจ
เกินรับไหวใจหนอใจใยไม่ฟัง
ดอกไม้สวยใช่ต้องคู่ภมร
ดูเสียก่อนใจจ๋าอย่าเพิ่งหวัง
หากเจ็บมาน้ำตาดั่งเขื่อนพัง
ภมรบินแตกรังนั่งโศกา
เตือนกี่ทีอย่าริรักคนตัวขาว
น้ำตาพราวอาลัยร้องไห้หา
รักคนดำดีกว่านะกานดา
อย่าห่วงหาคนขาวจะร้าวทรวง....
1438
13
0
หน้าส่วนตัว
