[ไร้ตัวตน]
มิอาจเอื้อมรั้งชีวิตของเจ้าไว้
มิอาจห้ามดวงใจให้คิดถึง
มิอาจยิ้มเมื่อขาดเจ้ารักลำพึง
ฉันคิดถึงเมื่อเคยอยู่พูดคุยกัน
..........................................
มิอาจกลั้นน้ำตาพรากไหลรินแก้ม
มิอาจแย้มฉีกยิ้มเมื่อสุขสันต์
น้ำตาข้าหลั่งรินรดแก้มพรัน
ใยสวรรมาพรากเขาไปจากเรา
.............................................
ตอนนี้ผมมีชีวิตอยู่ ยายทิ้งผมไป ป้าทิ้งผมไป แถมเพื่อนสมัยเรียน ม6 ก็ทิ้งผมไป เมื่อยายผมจาก ผมอยากจะพูดคุยกันท่าน ผมอยากจะให้ท่านลืมตามองผมเพียงนิด แต่ผมทำได้เพียง...ใจสลาย เหมือนทุกอย่างจบลงแล้ว อยากจะจับมือดึงชีวิตท่านไว้ไม่ให้ใครหน้าไหนมาเอาท่านไป แต่มันก็ไร้หนทาง โลกมืด
1434
0
0
หน้าส่วนตัว
