คนกุลา
.
รู้ดอกนะในเวลาที่ว่าเหงา
เพราะว่าเนาว์เป็นอาภรณ์แต่ตอนไหน
เหงากับเรา เรากับเหงา ดั่งเงาใจ
นานเพียงใดอาศัยกันมั่นแอบอิง
ในยามเหงาหากมี"เรา"อยู่เคียงใกล้
เรื่องราวร้ายมายำเยงหรือเกรงกริ่ง
ในวันผ่านเนิ่นนานนักไร้หลักพิง
เมื่อความจริงยังดุ่มเดี่ยวเปลี่ยวกายใจ
บนหนทางพร่างฝันท่ามจันทร์สวย
ลมระรวยพราวพร่างกลางฟ้าใส
ท่ามดวงใจไหวว่างหว่างห้วงใน
เพื่อนคู่ใจไม่เห็นฤๅเร้นกาย
ยังคงคอยคนไถ่ถามทุกยามเหงา
ยังคงคอยเรามีเราไม่ห่างหาย
ยังคงคอยร้อยเรียงคำร่ำระบาย
หาทางคลายทุก"ยามเหงา"เราช่วยกัน
ในยามนี้ฤๅขวัญเจ้าเศร้ายามเหงา
อยากจะเอาทุกบทกลอนจากฟ่อนฝัน
แทนน้ำคำและน้ำใจในน
1568
8
0
หน้าส่วนตัว
