ก้าวที่...กล้า
เธอคือความแปลกหน้า
ที่สายลมพัดมาเหว่ว้าพ่าย
เมื่อร่องรอยใกล้ชิดเคยปิดตาย
ก็เปิดกรายแทรกเข้าเป็นเงาใจ
แสงพราวของดาวเดือน
สาดส่องเยือนวิจิตรให้พิศได้
เมื่อหมองหม่นเคยคุ้นเป็นอุ่นไอ
ความอำไพไล้โลมก็โถมมา
ฟากฟ้ายามตะวัน
ฟื้นหวาดหวั่นผันหลบเพื่อพบหล้า
เมื่อแสงทองส่องสาดประหลาดตา
ดับโรยราความมืดให้จืดจาง
ผืนดินในถิ่นที่
อาบแสงสีผ่องใสใกล้รุ่งสาง
ดอกไม้แย้มแต้มในกลีบใบบาง
พร้อมกระจ่างปรากฏให้จดจาร
เธอคือความถวิล
ปลดปล่อยจินต์อิสระปะทะม่าน-
ความขื่นขมรานร้าวที่ยาวนาน
ให้ความหวานผ่านแทรกเมื่อแรกพบ
1894
8
0
หน้าส่วนตัว
