สวัสดีความรัก(17)

Vampire

ปฐมนิเทศกับนักศึกษาใหม่....

		วันนี้ฉันเข้าปฐมนิเทศที่มหาลัยที่แม่ต้องการให้เรียน... ตอนเช้าแม่ไปส่งฉันที่มหาลัย ฉันไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ แต่ก้อเข้าใจสิ่งที่เป็นไป ขอบบอกเลยว่า น่าเบื่อสุดๆ มีใครต่อใครก้อไม่รุ เยอะแยะไปหมด แต่ฉันก้อเจอเพื่อนเก่าๆที่เคยอยู่ห้องเดียวกันตอนอยู่ประถม เยอะเหมือนกัน 

		วันประถมนิเทศมีด้วยกัน 5 วัน เริ่มตั้งแต่วันที่ 30 พฤษภาคม ก้อคือวันนี้ แล้ววันพรุ่งนี้ เราต้องเข้าหอประชุมฟังการบรรยายหลายๆเรื่อง วันที่ 1 จะเป็นการรับน้อง วันที่ 2 ตรวจร่างกายและทดสอบพื้นฐานภาษาอังกฤษ และวันสุดท้ายวันที่ 3 ทำบัตรนักศึกษา 

		เพื่อความสะดวกที่ไปและกลับมหาลัยแม่ก้อเลยให้ฉันกลับมาอยู่บ้านน้าที่อยู่ในตัวเมืองอีกครั้ง ขนของมาตอนเย็น หลังจากเมื่อวานที่เรายังไปดูหนังด้วยกัน ทานข้าวด้วยกัน อะไร...อะไรเกิดขึ้นเร็วมาก หลังจากที่แม่มาส่งฉัน แม่ก้อรีบกลับทันที ฉันต้องอยู่กับน้าอีกแล้วหรอเนี่ย --" 

		เมื่อตอนม.6 ก้อร้องไห้ไปแล้วน่ะ แล้วครั้งนี้ก้อเหมือนเดิมฉันร้องไห้อีกแล้ว ช่วงนี้ไม่รุเปงไงบ่อน้ำตาแตกตาหลอด หรือเรียกว่าระเบิดทู๊กคืนเลยทีเดียว อิอิ... 

		เช้าวันที่ 31รุสึกว่าตาของฉันจาบวมนิดๆ แต่คนอื่นคงไม่รุหรอกว่าฉันมีอะไรในใจบ้าง มันทรมานใจมากเลยน่ะ ที่ต้องห่างกันแบบนี้ เหมือนเธออยู่ใกล้กับฉัน แต่เราต้องไกลห่างกัน เพราะเธอน่ะ ถ้าเธออยู่มหาลัยแล้วน่ะ คงไม่มีสัญญาของเราอีกต่อไป ฉันเป็นห่วงเธอน่ะ ไม่อยากให้เธอต้องกังวลกับเรื่องอื่น นอกจากตอนนี้อยากให้เธอตั้งใจเรียนเพียงอย่างเดียว 

		ฉันอาจเห็นแก่ตัว ที่ทำแบบนี้ อาจทำเพื่อตัวฉันเอง ฉันต้องพยายามเรียนปริญญาโทให้ได้ ถ้าเป็นไปได้เราจะได้เรียนที่เดียวกันอีกตั้ง 2 ปีแหน่ะ เธอเข้าใจใช่มั้ย... 

		เมื่อวานฉันอ่านไดอารี่ที่เธอเขียนเรื่องราวของเราสองคน ภาคที่ 1 จบแล้วน่ะค๊ะ แล้วก้อไม่ได้อ่านต่อ มาคืนนี้ก้อเลยอ่านต่อ อ่านไปครึ่งนึงของภาคที่ 2 ก้อร้องไห้อีกซักรอบ คิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ แล้วคนที่คิดถึงอีกคนก้อคือ เธอ  คิดถึงโคดๆเลยน่ะ คุงแม่ คุงพ่อยังได้เจอกันแน่นอน ถ้าพ่อกะแม่อยากจะมาเจอฉัน โทรกรี๊งเดียวก้อพ่อกะแม่ก้อมาหา พาฉันไปทานข้าวด้วยกัน แค่นี้ก้อหายคิดถึงได้บ้างแล๊ว...

		แต่ว่าเธอ...ถึงอยากเจอ ไม่อยากเจอก้อไม่ได้เจอกันอีกตั้ง 5 ปีแหน่ะ ความรู้สึกผิดกลับมาหาฉันอีกแล้ว... เธอรู้มั้ยฉันไม่อยากเป็นแบบนี้เลย แต่ก้อตัดสินใจที่จะทำไปแล้ว อ่านไปน้ำตาก้อไหลออกมา น้ำตาของฉันไหลออกมาได้ง่ายๆ ในเวลาที่ฉันคิดถึงใครซักคน ใครคนนั้น ก้อคือ เธอ น่ะ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอยังร้องไห้เหมือนกับฉันรึปล่าว แต่ฉันคนนึงที่รู้...เธอยังร้องไห้อยู่...แน่นอน

		คืนนี้ฉันต้องจัดห้องให้เรียบร้อย นอนตอน 4 ทุ่ม เธอจะโกรธฉันมั้ยที่ฉันทำแบบนี้ ที่ครั้งนึง...เธอเคยบอกกับฉันว่า คงไม่เกิน 1 พันวันใช่มั้ยที่เราจะได้เจอกัน แล้วฉันบอกเธอว่า มันอาจมากกว่านั้นน่ะ ประมาณ 1,825 วัน เพราะว่าฉันต้องเรียนถึง 5 ปีเชียวน่ะ ไม่รู้ว่าวันนั้นวันที่เธอบอกว่ารักฉัน เธอยังจะนับมันไปอยู่อย่างนั้นอีกหรือปล่าว ส่วนฉันยังคงนับทุกๆวัน ต่อไปเรื่อยๆ ฉันยังรักเธอทุกวัน ถึงมีบางเวลาที่ไม่ได้คิดถึงกัน แต่ในทุกๆวันในใจฉันยังรักและคิดถึงตลอดไป...

สัญญาแล้วน่ะ ว่าจะรักกันตลอดไป...