26 พฤศจิกายน 2548 17:51 น.
Vampire
วาเลนไทน์แสนเศร้า
วันนี้อาจเป็นวันที่ดีของใครหลายคน มีแต่คำว่า "รัก" "รัก" แล้วก้อ"รัก" "ผมรักคุณน่ะคับ และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ผมสัญญา" "ฉันเองก้อชอบคุณมานานแล้ว เหมือนกัน" "เราสองคนตกลงเป็นแฟนกันน่ะคับ" "ได้สิค่ะ"
แต่ก้อไม่เสมอไปหรอกน่ะ ที่ความรักจะสวยงามไปเสียหมด ยังมีบางคนต้องเสียใจกับวันนี้ ที่หลายคนเรียกวันนี้ว่า "วันแห่งความรัก"
ฉันเป็นหนึ่งในนั้นที่เสียใจอยู่ตอนนี้ เพราะว่าของขวัญที่ฉันทำให้กับเธอมันเกินไปอย่างนั้น จิงๆหรือ พ่อกับแม่ของฉัน บอกฉันอย่างนั้น ฉันทำสิ่งของสิ่งนึงให้เธอ มันคือ รูปของเราสองคนแปะลงในกระดาษปอด์นสีครีม แล้วก้อเขียนเพลงที่เธอแต่งให้ฉัน มันคงจะใหญ่เกินไป แล้วฉันก้อต้องการจะนำมันไปใส่กรอบให้กับเธอ
พ่อกับแม่เห็นสิ่งนี้ โดยที่ฉันเก็บมันไว้อย่างดี เขาและเธอบอกกับฉันว่า "สิ่งที่ฉันทำนี้มันมากเกินไปหรือปล่าว" "คิดว่ามันสมควรมั้ย" "คนอื่นเค้าเห็นจะคิดยังไง" "มันเกินไปแล้วน่ะ สำหรับนักเรียน ม.ปลาย" ฉันไม่ได้พูดอะไรสักคำ เอาแต่ร้องไห้ตลอด ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมร้องไห้ได้นานขนาดนี้
วันนั้นฉันร้องไห้เกือบจะครึ่งชั่วโมงได้หล่ะมั้ง ต่อหน้าพ่อกับแม่ ซึ่งฉันไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ฉันจำความได้ แม่บอกกับฉันว่า "อนาคตยังอีกยาวไกล ยังมีใครให้เลือกอีกมาก อย่าเพิ่งไปจริงจังมากได้มั้ย" ฉันไม่เข้าใจแม้แต่นิดเดียว เมื่อไหร่ที่เห็นว่าสมควรที่ฉันจะมีความรักได้ แล้วเมื่อฉันมีความรักฉันไม่จริงจังกับมันบ้าง แล้วคิดว่าฉันแค่รักเล่นๆหน่ะหรอ บางคนอาจใช่ แต่นั้นไม่ใช่ฉันนี่นา
ฉันเข้าใจที่พ่อและแม่อยากให้ฉันตั้งใจเรียนให้มากๆ ฉันก้อพยายามอยู่นี่งัย ไม่ได้ไปเกเร ซะหน่อย ก้อยังตั้งใจเรียนเหมือนเดิมน่ะ ฉันคงเป็นคนที่ผิดจริงๆ ใช่มั้ย ที่ทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉัน ขอโทษ ที่ทำแบบนี้ ฉันจะไม่ทำตัวอย่างนี้อีก แต่คงเป็นเพราะอารมณ์ตอนนั้น ฉันก้อเลยไม่ได้พูดกับพ่อและแม่เกือบเดือนเลยหล่ะมั้ง ฉันเลยมาอยู่ที่บ้านอีกหลังนึง ฉันต้องนอนคนเดียว อยู่ที่บ้านหลังนั้นคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไม่ได้ไปไหนมาไหนเลย รู้สึกว่าฉันอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ คืนแรกที่ฉันนอนที่นั่นฉันร้องไห้ตลอดเลย ช่วงนั้นฉันขาวขึ้นเยอะเลยน่ะ ก้อไม่ได้ออกจากบ้านไปไหนเลย
ฉันยังคุยกับเธอเหมือนเป็นปกติทุกอย่าง แต่บอกเธอว่า ฉันแสบตา ก้อร้องไห้หน่ะสิ อิอิ... แล้วก้อคุยกับเธอว่า วันที่14กุมภา ไม่ต้องไปที่โรงเรียนของฉันแล้วน่ะ เพราะว่าฉันไม่ไปรับใบเกรดแล้ว เด๋วให้เพื่อนรับให้ แล้วจะไปอยู่ที่บ้านน้าน่ะ ไม่เอาโทรศัพท์มือถือไปด้วย เธอถามฉันว่า ทำไมไม่อยู่ที่บ้านนี้หล่ะ คำตอบที่สิ้นคิดของฉันคือ อาการมันร้อนเด๋วอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง หึ หึ คำตอบนี้เธอจะเชื่อมั้ยเนี่ย อิอิ...
ฉันไม่อยากเจอกับเธอวันนั้นจริงๆ ฉันไม่อยากจะร้องไห้หลายครั้ง ฉันกลัวจะบอกความจริงกับเธอ ตอนนั้นฉันรู้ว่าเธอใกล้จะสอบแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องคิดมาก ก้อเธออ่ะ จอมคิดมากเลยก้อว่าได้ จิงแม่ะ เรื่องนี้เป็นฉันที่ทำเรื่องให้มันวุ่นวาย ให้ฉันได้แก้ปัญหาเองเถอะน่ะ อยากให้เธอตั้งใจอ่านหนังสือสอบให้มากๆน่ะ อย่ากังวลกับอะไรทั้งนั้น ก้อรู้ว่าทางข้างหน้าไม่ราบเรียบ แต่เราก้อจะฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน โอเคมั้ย...
สัญญาแล้วน่ะ ว่าจะรักกันตลอดไป...
18 พฤศจิกายน 2548 11:30 น.
Vampire
เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกินเลยน่ะ นี่ก้อ 2 เดือนแล้วสิน่ะ ที่เราสองคนคบกัน...
วันนี้ฉันสอบ Final แล้วน่ะ สอบแล้วก้อปิดเทอมเลย เหลือพรุ่งนี้อีก 1 วัน เราก้อจะไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่ใกล้ๆกันอีกแล้วสิน่ะ ฉันต้องเตรียมตัวสอบเอ็นท์ทรานซ์ คงไม่ได้ออกไปไหนบ่อยๆเหมือนเดิม
คงไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เราได้เจอหน้ากันเกือบทุกวัน แต่หลังจากวันพรุ่งนี้ คงไม่ใช่อีกแล้ว แล้วเธอจะคิดถึงฉันเหมือนเดิมรึป่าวน๊า...
ฉันอยากเจอหน้าเธอทุกวัน ไม่อยากได้รับแมสเสจ ไม่อยากคุยโทรศัพท์ ไม่อยากอ่าน E-mail ที่เธอส่งมาให้ แต่ฉันจะทำอย่างไรได้ คงได้แต่ทำใจหล่ะมั้ง
เมื่อวานนี้แม่ฉันไปส่งฉันที่โรงเรียน แล้วก้อผ่านหน้าบ้านของเธอ แม่บอกกับฉันว่า อ้าว...ไม่ให้เธอไปด้วยกันหรอ (ซะงั้นอ่ะ) ฉันบอกกับแม่ว่า ใครจาไปรอหล่ะ ป่านนี้ถึงโรงเรียนไปแล้วม้าง อิอิ...เขิลชะมัดเลย อืม...ที่จริงเธอหน้าจารอฉันก่อนน่ะ เราจาได้ไปด้วยกันงัย กล้าป่ะหล่ะ
วันนี้เธอให้รูปฉันมา มีทั้งรูปเดี่ยวแล้วก้อรูปกลุ่มเพื่อนๆของเธอ น่ารักมากๆเลยแหล่ะ ขอบคุณน่ะค่ะ พรุ่งนี้พอสอบเสร็จแล้วเพื่อนของฉันนัดกันว่า พวกเราควรจาไปทานอาหารร่วมกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จาแยกย้ายกัน ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ ฉันอยากให้เธอไปด้วยกัน แต่ก้อเกรงใจเพื่อนๆจัง
ทุกคนอาจจ้องมาที่เธอแล้วเธอก้อจาไม่สนุก ถ้าสมมติว่าฉันไปเรียนที่อื่นแล้วไม่ติดต่อมาหาเธอเลย เธอจะเปลี่ยนใจรึป่าวน๊า แต่ฉันคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก ถ้าไปอยู่ที่อื่นจริงๆ ฉันคงโทรหาเธอเกือบทุกวันแหล่ะ
แต่อยากจะขออะไรอย่างนึงน่ะ ห้ามมีแฟนเป็นคนที่ฉันรู้จักจะได้ไหม ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงรู้สึกแย่มากๆ ฉันรุว่าฉันคิดมาก แต่ถ้าเธอเป็นแฟนกับน้องคนที่อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันคนนั้น ฉันคงต้องเสียใจมากแน่ๆเลย สัญญากับฉันได้รึป่าว ว่าจะพยายามน่ะ ถ้าทำได้ก้อจาดีมากๆเลย
ว๊า...เราก้อจาได้เจอกันอีกแค่ 2 วันเองอ่ะ ก้อพรุ่งนี้ แล้วก้อวันที่ 14 กุมภา ก้อเพราะวันที่ 14 ฉันต้องไปโรงเรียน ให้ม.6 ไปรับใบเกรด แล้วก้อที่โรงเรียนมีงานด้วย
อืม...พอถึงวันนั้น ฉันให้ของขวัญที่ฉันแอบทำอยู่นาน แล้วมานก้อเป็นของขวัญที่ฉันตั้งใจทำเพื่อเธอมากๆ เป็นเซอร์ไพร์สสำหรับวันวาเลนไทน์ แล้วก้อขนาดใหญ่เท่ากับกระดาษปอด์น เธอจากล้าถือมั้ยเนี่ย มันน่ารักมากๆเลยน่ะ ขอบอก เห็นเธอบอกกับฉันว่าเธอก้อมีของขวัญให้ฉันเหมือนกัน เธอจะนำมานมาให้ฉันที่โรงเรียน
อุ๊ย...วาเลนไทน์นี้ต้องหวานจนน้ำตาท่วมโรงเรียนเลยหล่ะมั้ง อิอิ...แล้วเจอกันที่โรงอาหารน่ะ
สัญญาแล้วน่ะ ว่าจะรักกันตลอดไป...
10 พฤศจิกายน 2548 15:20 น.
Vampire
วันวิชาการของโรงเรียนเธอ(อีกแล้ว) ผ่านมา 1 ปีแล้วหรอเนี๊ย...
ตอนนี้ปลายเดือนมกรา แล้วน่ะ วันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ฉันก้อไปงานวิชาการที่โรงเรียนเธอเหมือนเคย แต่เอ...ไม่เหมือนสิ ฉันเปลี่ยนสถานะไปหนิ
ก้อเมื่อปีก่อนอ่ะ ฉันไปในฐานะ คนที่เธอแค่อยากให้ไปด้วย แต่ตอนนี้เธออยากให้ฉันไปด้วยมากกว่า แล้วเราก้อเป็นแฟนกันด้วยแหล่ะ อิอิ...น่ารักซะขนาดเนี๊ย ปีนี้ไม่ค่อยครึกครึ้นเท่าไหร่อ่ะ อาจเปงเพราะว่า เกิดคลื่นยักษ์ สึนามิ ก้อเปงได้ เอ...แต่จาเกี่ยวกันมั้ยหว่า อาจจะเกี่ยวก้อได้ เกี่ยวนิดๆงัย
วันนี้ฉันใส่ชุดพละด้วยอ่ะ ไม่ค่อยอยากเข้าไปเลย ก้อมานเด่นชะมัดเลยอ่ะดิ คนอื่นเค้าใส่ชุดนักเรียนกันหมด แต่นี่มาซะเด่น โคดอ่ะ วันนี้ที่โรงเรียนของฉัน มีเรียนแค่ตอนเช้า แล้วตอนบ่ายก้อปล่อยเด็กกลับบ้าน แต่ห้องฉันนี่ดิ ดั๊น...ถูกอาจารย์ให้จัดบอร์ด เซ็งเลย
ก้อเลยไปดูเธอแข่งร้องเพลงไม่ทันเลย เสียดายมากๆ รุงี้ชิ๊งไปก่อนซะก้อดีอ่ะ อาจารย์ให้ห้องฉันจัดบอร์ด นักเรียนในห้องมีประมาณ 40กว่าคน ไหง...เหลือไม่ถึง 10 คนเลยเนี๊ย เวงกรำ แล้วอย่างงี้เค้าเรียกว่างานของห้องอ่ะป่าวหว่า เหมือนจาไม่ใช่เน่อะ
ฉันรีบทำมากเลย จนเพื่อนแซวว่า เห่ย...เร็วกันหน่อยดิว่ะ เนี่ย...มีใครบางคนในเนี่ย มานรีบจาไปหาแฟนมานหว่ะ เห็นจัยมานหน่อยดิ อิอิ... เขิลจังเลยอ่ะ เพื่อนรุทันเนี่ย แล้วดูซิเนี่ย อุส่าห์อยู่ช่วยเพื่อนแท๊...แท้ ฟ้าไม่เห็นใจบ้างเลย ฉันอดไปดูเธอแข่งดนตรีที่โรงเรียนเลย น่าเสียดายที่มาดูไม่ทัน กะจาถ่ายรูปไว้ดูต่ะหน่อย อดเลย ดีน่ะที่เพื่อนซิ่งมอเตอร์ไซค์ไปส่งอ่ะ ถ้าขึ้นรถไปหล่ะก้อ 10 นาทีอ่ะ มั้งกว่าจาไปถึง เฮ้ย...เวงกรำจิงๆ เล๊ย...
ปีนี้ก้อยังมีขายต้นไม้ ดอกไม้ มีชิงช้าสวรรค์เหมือนเดิม แล้วเราก้อเดินไปรอบๆ ไปที่ซุ้มวิทยาศาสตร์ มีไฟฟ้ากระตุกด้วย เห็นเด็กรุมกันเต็มเลย ได้ยินเสียงออกมาข้างนอกว่า มึงก่องดิ ไม่เอาอ่ะมึงวางก่อน เหอะๆ น่ากลัวชะมัด มานก้อจามีแผ่นที่ตัดเป็นรูปมือสองข้าง แล้วก้อให้ลองจับอ่ะ ถ้าเอามือสองข้างวางพร้อมกันมันก้อจะกระตุก คงเหมือนกับไฟฟ้าช็อตแหละม้าง แต่ฉันไม่กล้าเล่นอ่ะ ดูน่ากลัวยังไงไม่รุ ถ้าเกิดตายไปหล่ะ ทำงัย แล้วก้อเดินวนไปอีกรอบนึง ไปนั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้
ต๊าย...ตาย บ่ายขนาดนี้แล้วยังไม่ได้ทานข้าวอีกหรอเธออ่ะ แล้วอย่างงี้พยาธิจะกินอะไรเนี่ย เด๋วก้อเปงโรคกะเพาะหรอกเนี่ย เวงกรำ แล้วเธอก้อไปซื้ออะไรมากิน แล้วก้อซื้อน้ำมาขวดนึง แค่นี้ไม่แบ่ง ก้อเล่นกินซะหมดขวดเลยหนิ
แต่ปีนี้ไม่ได้แข่งฟุตซอลเหมือนปีที่แล้ว เพราะว่าค่าสมัครตั้ง 500 บาท เวงกรำ ทำไมแพงอย่างงี้อ่ะ ก้อดีและ หัดประหยัดซะบ้างน่ะเราอ่ะ พอโรงเรียนเลิกเราก้อกลับบ้านพร้อมกัน วันนี้รถ 4โมงเย็น ทำไมคนเยอะขนาดนี้อ่ะ เธอก้อเลยต้องยืน เหอะๆ สุภาพบุรุษลูกผู้ชายตัวจริง(กระทิงแดง) อ้าว...ไม่ใช่หรอ อิอิ...
วันนี้เธอให้ของขวัญฉันอีกแล้วมันคือ หมาน้อย The Dogนั่นเอง เปงตุ๊กตาหมาตัวสีดำ-ขาว หัวโต๊ โต อิอิ...แล้วก้อปิ๊ก หนึ่งอัน มันเป็นสีรุ้งน่ะ ฉันชอบมากเลยแหล่ะ มันแปลกดี สวยด้วย แล้วฉันจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี
สัญญาแล้วน่ะ ว่าจะรักกันตลอดไป...
2 พฤศจิกายน 2548 14:27 น.
Vampire
ลิ้นกับฟัน พบกันที่ไรก้อเรื่องใหญ่ น้ำกับไฟไม่เจอกันได้ก้อดี...
เฮ้ย...เราจะทะเลาะกันอีกแล้วหรอเนี่ย เพิ่งจาผ่านวันเกิดของฉันมาแค่ 7 วันเองเนี่ยน่ะ ก้อรู้ รู้ กันอยู่ว่าฉันหน่ะ ขี้หึงซะขนาดไหน ยังจาทำอย่างงี้อีก
เนี่ย...ไม่รักก้อคงไม่หึงหรอกหน้า รู้มั้ย ทำให้ฉันต้องร้องไห้ เป็นเด็กขี้แยอีกแล้ว
ก้อบอกแล้วงัย ถ้าฉันเลิกกับเธออ่ะ ฉันจะร้องไห้ แต่ร้องแค่ครั้งเดียวน่ะ ไม่ร้องไห้ฟูมฟายหรอก เพราะมันไม่ช่วยให้อะไรๆดีขึ้น ร้องแล้วก้อสบายใจดีอ่ะ
ก้อคือว่า แม่ของฉันมารับ แล้วก้อสวนทางกับรถที่เธอนั่งกลับบ้านอ่ะแหล่ะ ฉันเห็นเธอด้วยน่ะ แรกๆดีใจมากเลย แต่เห็นว่าเธอนั่งติดกับน้องคนนี้ คนที่ฉันก้อรุจัก แต่ว่าไม่ค่อยไว้ใจเธออ่ะ
น้องคนนั้นอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน เค้าอยู่ม.4ส่วนฉันอยู่ม.6 แล้วเธอก้ออยู่ม.3 ฉันก้อคุยกับน้องคนนั้นเค้าธรรมดาน่ะ เพราะว่าพ่อแม่ของน้องเค้าเป็นครูโรงเรียนเดียวกับแม่ของฉันนี่แหล่ะ เราถึงรุจักกัน น้องเค้าก้อน่ารักอ่ะ ขาวดี เรียนก้อใช้ได้ทีเดียว แต่มีแฟนแล้ว ฉันไม่คิดเรื่องน้องเค้ามีแฟนแล้วหรอกน่ะ ถ้ามีก้อเลิกกันได้หนิ ขนาดเป็นสามี ภรรยากันก้อยังเลิกกันได้เลย ไม่ใช่หรอ ก้อคนมานจะหึงอ่ะ อะไรก้อห้ามไม่อยู่
พอฉันเห็นเธอนั่งใกล้กับน้องคนนั้น โดยที่ไม่มีฉันอยู่ใกล้ๆ ฉันว่ามันยังงัย ยังงัยอยู่น๊า แล้วฉันก้อหันกลับมาทันที ฉันไม่มองเธออีกเลย ตอนเย็น ของอีกวันนึงเราได้เจอกันที่ท่ารถ เพื่อนของฉันไปส่งฉันขึ้นรถ ฉันเจอเธอพอดี แต่ฉันก้อไม่ได้สนใจเธอ ก้อเดินมากับเพื่อนแต่อาจจะเร็วไปหน่อยก้อได้มั้ง เธอเลยบอกกับฉันว่า ฉันแทบจะวิ่งหนีเธอ เหอะๆ แต่ก้ออาจจะจิงก้อได้ ฉันบอกกับเพื่อนของฉันว่าเธอเป็นแฟนของฉันด้วยน๊า เขิลหล่ะซี้ แล้วฉันก้อมานั่งที่รถ ฉันถามเธอว่า เมื่อวันศุกร์เธออ่ะ นั่งข้างใคร เธอก้อบอกฉันว่า นั่งข้างน้องคนนั้น แล้วก้อทำเป็น เขยิบ มานั่งติดกับฉันอีก เวงกรำ รู้มั้ยเนี่ยว่าตอนนี้ฉันอ่ะคิดมากโคดๆ ก้อรู้อ่ะว่าเธอแกล้งฉันเล่น แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้เล่นกับเธอน่ะ ฉันงอนเธอมากจิงๆเลยเนี่ย แล้วเมื่อไหร่จาง๊อเนี่ย ยังจามาแกล้งกันอยู่นั่นแหล่ะ เด๋วปั๊ดเหนี่ยวเลย
วันนั้นฉันไม่คุยกับเธอเลยด้วยซ้ำ ฉันเงียบตลอดทางกลับบ้าน เธอนั่นแหล่ะที่เป็นคนพูดกับฉัน แต่ฉันก้อไม่ได้ตอบซักคำ
เฮ้ย...ทำไมวันนี้มันเลวร้ายอย่างนี้ น๊า... กลับบ้านไปโคดเสียใจเลย รู้สึกผิดมากๆ ก้อเธออ่ะบอกกับฉันว่า จาไม่กวนใจอีกและ เวงกรำ นี่ฉันกำลังงอนเธออยู่น่ะ แล้วนี่อ่ะไร แค่นี้ง๊อ ฉันไม่ได้แล้วก้อพูดอย่างงี้หรอ ดูซิทำให้ฉันเปงคนผิดอีก เอ๊า...เอาเข้าไป เวงกรำ ฉันเลยต้องมานั่งเสียน้ำตาอีกแล้ว
พอมาถึงตอนเช้าของอีกวัน เหอะๆ ตาบวมนิดๆ ก้อร้องไห้เมื่อคืนอ่ะจิ เพื่อนของฉันที่อยู่บ้านใกล้กันก้อสนิทกับฉันเหมือนกันแหล่ะ เค้ารู้เรื่องของฉันตั้งแต่ฉันแอบชอบเธอ เมื่อ 3 ปีที่แล๊ว แล้ว เค้าก้อสนิทกับเธอเหมือนกัน เค้าว่าฉันว่า ฉันทำอะไร ไร้สาระ เวงกรำ นี่มานเพื่อนฉันหรอเนี่ย ทำไมเข้าข้างคนอื่น ซะงั้นอ่ะ
แล้วเช้านี้ฉันก้อไม่ได้คุยกับเธอเลย เรานั่งกันคนละที่ ก้อเธออ่ะ คงไม่สนใจฉันอีกแล้ว
พอมาตอนเย็น วันนี้แม่ของฉันไม่มารับ ฉันก้อเลยได้โอกาส จะง๊อเธอต่ะหน่อย
เฮ้ย...เรื่องนี้ฉันเปงคนผิดจิงๆ ช่ายมั้ยเนี่ย กรำ พอฉันมาที่ท่ารถ ฉันวางกระเป๋าที่เบาะ แล้วก้อไปนั่งที่ท่าน้ำ (ท่ารถอยู่บริเวณริมแม่น้ำ) แล้วก้อรอเธออ่ะแหล่ะ หลายครั้งที่เรารอรถออกประมาณ 5 โมงเย็น เราสองคนก้อจะมานั่งคุยกันที่นี่ แต่วันนี้มีฉันต้องนั่งอยู่คนเดียว
ก้อเธออ่ะจิ พอมาถึงรถแล้วก้อไม่ยอมไปไหน แถมยังไม่นั่งข้างฉันอีก เวงกรำ รังเกียจฉันขนาดนี้เลยหรอ รู้มั้ยว่าคนบนรถมองฉันกับเธอกันทุกคน เพราะว่าเราจะนั่งด้วยกันทุกวัน แต่วันนี้ไม่ใช่อย่างงั้น ฉันตกใจมากที่เธอ นั่งคนละที่กับฉัน เธอไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน ฉันรุว่าเมื่อวานฉันทำผิดไป ฉันก้อเลยย้ายที่นั่งมานั่งข้างเธอ เพื่อจาได้คุยกับเธอให้เข้าใจซะที
แต่ทำไมเธอเป็นเหมือนกับฉัน คนเมื่อวานแล้วฉันก้อเป็นเหมือนกับเธอคนเมื่อวาน ฉันพยายามคุยกับเธอ ทำให้เราลืมเรื่องเมื่อวานให้ได้ แต่ฉันถามเธอตั้งหลายคำ เวงกรำ เธอตอบฉันแค่คำเดียว
เฮ้ย...ฉันก้อไม่รุจาทำไงเหมือนกัน ฉันบอกเธอว่า น่ารักก้อไม่น่ารัก หล่อก้อไม่หล่ะ เธอเหมือนจะยิ้ม แต่สงสัยเธอจะแค้นฉันเมื่อวาน ก้อเลยไม่ยิ้มหวานๆ ให้ฉันดู แถมยังบอกกับฉันอีกว่า ไม่สำเร็จหรอก เวงกรำ นี่ฉันง๊อเธออยู่น่ะ ไม่เห็นจัยกันบ้างเลย ใจร้ายชะมัดเลย ฉันง๊อเธออยู่ตั้งนาน แต่ฉันเป็นคนงอนเธอน่ะเนี่ย
ตอนนั้นเธอเคยถามฉันว่า ถ้าเกิดว่าเธองอนแล้วฉันจะง๊อเธอมั้ย ฉันตอบว่า ง้อสิ แต่ว่าถ้าหากว่าฉันง้อแล้วไม่มีอะไรดีขึ้นมา ฉันก้อจะไม่ง้ออีกต่อไป ถ้าง้อแล้วเธอไม่รักฉันเหมือนเดิม แล้วฉันจะง้อไปเพื่ออะไร
เมื่อสิ่งที่ฉันพยายามทำมันให้ดีที่สุดแล้ว ผลที่ได้รับมันออกมาแค่นี้ ก้อถือว่าดีมากแล้วไม่ใช่หรอ แต่เธอกลับบอกฉันว่า เธอจะง้อฉัน ง้อจนฉันหายโกรธให้ได้ จนกว่าฉันจะให้อภัยเธอ
แต่เอ...เมื่อวานนี้ยังไงเนี่ย ฉันยังไม่หายโกรธเลย แค่นี้ไม่รักฉันแล้วหรอเนี่ย ใกล้จาถึงบ้านและ ฉันก้อไม่คุยกับเธออีกเลย เรานั่งเงียบกันตลอด ปล่อยให้เวลาผ่านไป
ฉันก้อเลยให้กระดาษเธอแผ่นนึง ที่เขียนข้อความประมาณว่า (เลิกกันเห่อะน่ะ ในเมื่ออะไรๆมันก้อไม่ดีขึ้นมา เด๋วก้อเจอคนใหม่ คงเป็นคนที่ดีกว่าฉัน ขอให้โชคดี) เฮ้ย...คืนนี้ต้องร้องไห้อีกตามเคย แย่จังเลยเรา
(ก้อคนมันขี้หึงนิดนึงก้อคิดไกล ต้องคิดระแวงไปอยู่เสมอ ทุกเรื่องที่ทำลงไป ยังไม่เข้าใจอีกหรือ...รักเธอ จะให้ไปหึง...ใคร...)
แน่ใจแล้วหรือว่าความรักของเราจะจบลงแค่ตรงนี้ รอมาต้าง3ปีอ่ะน่ะ แค่นี้เร็วไปป่าว อิอิ...
สัญญาแล้วน่ะ ว่าจะรักกันตลอดไป...
หน้าส่วนตัว
607
