28 กุมภาพันธ์ 2550 23:53 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
หนาวเหน็บเจ็บปวดรวดร้าว
เหนื่อยราวกายร่างลางหาย
หวาดหวั่นสั่นตัวกลัวตาย
เรื่องร้ายกลายฝันวันวาน
เสียงก้องร้องกรี๊ดกรีดก้อง
กระสุนส่องปลิวพัดผ่าน
อิทธิพลปิดคลุมช้านาน
ร้าวรานแรงล้าลากาย
เหงื่อชื้นเปียกโชกชุ่มร่าง
ความกลัวเริ่มห่างจางหาย
อยู่ดงดินถิ่นอันตราย
เข่นฆ่ากฎหมายไม่กลัว
ต่อสู้เงามืดลุกล้ำ
หยุดย้ำความคิดผิดชั่ว
ชีวิตแลกได้ไม่กลัว
อย่ามัวเหลิงอำนาจขาดคุณธรรม
23 กุมภาพันธ์ 2550 23:12 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
กิ่งไม้แห้งรอฝนเหมือนคนเหงา
ใจจึงเฝ้าเวียนวนรอค้นหา
ใครสักคนมอบใจให้สักครา
โปรดมอบมาสักรักไว้พักใจ
กว่าจะถึงซำบรูพาน้ำตาตก
ยิ่งวนวกเหนื่อยล้าพาเหงื่อไหล
ยิ่งไอแดดแผดเผาเศร้าทรวงใน
พอมาถึงน้ำใสใสสบายตา
เพราะแลเห็นผู้ชายแหวกว่ายน้ำ
ต้องยืนขำทำไปได้ที่ในป่า
นั่นหนุ่มโตแหวกว่ายสายธารา
สงสารปลาทนไม่ได้ตายเป็นเบือ
ส่วนเจ้าหนุ่มแชตแนสแรดเหลือร้าย
ทอดทุกอย่างออกจากกายไม่มีเหลือ
ทำแหวกว่ายธารน้ำใสได้ทุกเมื่อ
เพราะยังเหลือกางเกงในใส่หนึ่งตัว
ต้องคนนี้หนุ่มหล่อพ่อหน้ามน
หนุ่มอาร์ตหล่อเสียจนพ่อทูนหัว
รับไม่ได้ตรงที่มีแต่ตัว
ใจสั่นรั่วฉันไม่รับเพราะทรัพย์จาง
ก็แค่เขียนแซวเล่นเป็นเช่นนี้
ขอบคุณที่มีน้ำใจไม่ทิ้งขว้าง
มากน้ำมิตรเกินสิ่งใดยามอ้างว้าง
ทุกเส้นทางห่วงใยไม่ลางเลือน
จะจำทุกรอยความรู้สึก
จะอยู่ในส่วนลึกเกินใดเหมือน
ทุกอณูของหัวใจไม่ลืมเลือน
คำว่าเพื่อนอบอุ่นในใจที่มี
ต้องขอบคุณร้อยฝันฉันได้พบ
และประสบพบยังเยาว์น้องเจ้านี้
รอยอาลัยยังตรึงตราทุกนาที
ถ้ายังมีลมหายใจได้เจอกัน
22 กุมภาพันธ์ 2550 01:08 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
คิดถึงคุณจัง
คิดถึงคุณทุกครั้งที่นั่งมองฟ้า
วานแสงดาวสื่อแทนสายตา
ผ่านห้วงกาลเวลามอบไป
คิดถึงคุณจัง
คุณคงยังไม่นอนใช่ไหม
ทำอะไรอยู่จ๊ะคนไกล
อ่านตำราหรือปล่อยใจคิดถึงกัน
ฉันกำลังจะเข้านอน
เลยคิดถึงคุณก่อนนอนฝัน
ผ่านฝากฟ้าราตรีแสงจันทร์
ขอให้คุณหลับฝันเหมือนฉันคิดถึงคุณ
ห่มผ้าด้วยน่ะคนดี
ในค่ำคืนวันนี้จะได้อบอุ่น
น้ำค้างกรุ่นกลิ่นกายหอมละมุ่น
ถ้าอยู่ในอ้อมกอดคุณฉันหลับฝันดี
20 กุมภาพันธ์ 2550 21:29 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ออกจากกรุงมุ่งสู่เนินภูผา
ทางข้างหน้าท้าทายมุ่งหมายฝัน
ผ่านทิวทุ่งธารใสดวงตะวัน
อยากฝ่าฟันจุดหมายสู่ปลายทาง
อีกมุมหนึ่งซึ่งไกลจากเมืองหลวง
เมืองคนลวงหลบลี้อยากหนีห่าง
หวังธรรมชาติช่วยชะ-ชำระล้าง
สิ่งบางอย่างซ่อนในใจร้าวรอน
จึงดั้นด้นมาไกลถึงที่นี่
แสงรวีแผดเผาแสนเร่าร้อน
ผ่านดงไผ่กลางป่าพนาดร
แห้งแล้งเพราะไฟฟอนหรือมือใคร
แต่ต่อเมื่อเดินทางผ่านซอกหิน
ชุ่มชื้นดินดื่มด่ำเกินสิ่งไหน
ธรรมชาติงดงามกลางพงไพร
มาห่มให้หัวใจหายเศร้าที
เพราะอยากทิ้งความหลังที่ฝังกรีด
รอยอดีตทิ้งไว้อยู่ที่นี่
รอยเยื่อใยฝังกลบปฐพี
ต่อแต่นี้คงไม่มีรอยน้ำตา
เพราะหัวใจทุกข์ทนมานานเนิ่น
ต้องเผชิญทุกข์ซ้อนซ่อนปัญหา
แทบหมดทางห่างหายใครเยียวยา
ดั้นด้นมาใช้ผืนป่ารักษาใจ
15 กุมภาพันธ์ 2550 02:01 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ส่งความรักทักทายผ่านฟ้ากว้าง
วอนก้อนเมฆเป็นสื่อกลางส่งมอบให้
ฝากสายลมพรมพร่างที่กลางใจ
ฝากผ่านน้ำทะเลใสใส่แจกัน
ส่งผ่านความเหงาเข้าทักทาย
สื่อความหมายถ้อยคำแทนของขวัญ
ตะวันลับทิวไม้เหลือเพียงจันทร์
ตัวแปรที่สำคัญคือหัวใจ
ขอเพียงรักมั่นคงกันเสียอย่าง
แม้ไกลห่างไม่สร้างความหวั่นไหว
ขอน้อยนิดแค่เศษเสี้ยวของหัวใจ
มอบอุ่นไออบอุ่นกรุ่นรักเรา
ในคืนเหงาว่างเปล่าและเหว่ว้า
ห้วงเวลาแปรผันผ่านคืนเหงา
แค่มีคุณเคียงกายคล้ายเพียงเงา
ลบรอยเศร้าห่างหายจากใจที
เพียงแต่รอมีไหมใครคนนั้น
หรือแค่ฝันหลับตื่นแค่คืนนี้
วานท้องฟ้าดวงดาวบอกเขาที
ว่าหัวใจดวงนี้หวังให้ใครเยียวยา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
หน้าส่วนตัว
2392
