แววมยุรา
๏ ตมิสาฉายโคมโหมคืนเหงา
ฟ้าอมเศร้าเคล้ากลิ่นความขื่นขม
พลันยินเสียงบรรเลงเพลงระทม
แว่วระงมหวีดหวิวในเงียบงัน...
๏ แผ่วแผ่วแว่วเสียงโศกศัลย์
ร้องร่ำรำพัน
เสียงเพรียกวิเวกเวทนา
๏ ร้องขับทำนองโศกา
กลืนกล้ำจินตนา
กำสรวลกังวานวังเวง
๏ เงี่ยหูสู่รู้บทเพลง
ผู้ใดบรรเลง
พร่างพร้อยอ้อยสร้อยลำนำ
๏ ลัดเลาะเสาะหาคนธรรพ์
ใครหนอครวญคำ
ดึกดื่นรัตติกาลป่านฉะนี้
๏ ลอบมองผ่านม่านไพรี
เหลียวแลลำนที
กระทั่งพลิกพื้นพสุธา
๏ ไม่เผยแม้เงากายา
หากเสียงคีตา
ยังคงรำเพยรำพัน
๏ กลางดงพนาลาวัลย์
เกิดจิตนึกหวั่น
เพระเหตุโดดเดี่ยวเอกา
๏ มิ่งมิตรสนิทเพียงดารา
พลันแหงนมองฟ้า
1169
6
0
หน้าส่วนตัว
