ปริญญา อินทร์อุดม
กลัวเธอจะหายไปในความว่างเป็นอดีตซีดจางร้างสีสันรายละเอียดยิบย่อยหลุดลอยพลันแม้ยังเหลือส่วนสำคัญอันทรงจำจึงเขียนกลอนทุกวันเพื่อบันทึกเก็บทุกความรู้สึกที่ดื่มด่ำเก็บเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยด้วยถ้อยคำแม้แนมเหน็บเก็บงำกันจำจางให้เรื่องราวคราวพบอยู่ครบถ้วนเพื่อทบทวนหวนใหม่ยามไกลห่างเคยรู้สึกอย่างไรในช่วงทางเก็บทุกอย่างที่ซึมซับประทับใจไว้เรียบเรียงความคิดปะติดปะต่อละเอียดลออคลอด้วยสีสวยใสราวนิยายถ่ายทอดตลอดไปอ่านครั้งใดชัดเดิมเพิ่มทวีจัดเก็บไว้ในมุมที่ลุ่มลึกในซอกความรู้สึกอันคงที่ในห้องของความฝันอันแสนดีเขียนคำว่า "เคยมี" ไว้ที่มุม" เขาคิดว่าร่างไกลแต่ใจชิดไม่ได้คิดเรื่องราวแบบสาวหนุ่มอ่อนโยนแต่ชอบกัดหา
1132
4
0
หน้าส่วนตัว
