การัณยภาส
รุ่งอรุณ อุ่นหล้า ยามฟ้าสาง
แดดสีจาง ทาบขอบฟ้า เช้าวันใหม่
ทุกชีวิต บีบคั้น ดั้นด้นไป
เพราะความหวัง ที่อยู่ไกล ใกล้เข้ามา
แม้ยากดี มีจน คนต้องสู้
เพื่อได้อยู่ กินนอน ตอนโหยหา
แม้ลำบาก ตรากตรำ ทุกคร่ำครา
จนเหนื่อยล้า ก็ยังฝืน ลุกขึ้นเดิน
มีบางครั้ง นั่งท้อแท้ เพราะแพ้พ่าย
ใจสลาย อ้างว้าง ดูห่างเหิน
เหมือนโลกนี้ ช่างยาก ลำบากเกิน
ทุกสิ่งเมิน เฉยชา ระอาใจ
มีบางคราว สับสน และหม่นหมอง
น้ำตานอง ทุกข์ระทม เกินข่มไหว
เหมือนโลกนี้ เป็นสีขุ่น ว้าวุ่นใจ
มองทางใด ก็มืดดำ เจ็บช้ำจริง
แต่สติ ที่คิด ด้วยจิตมั่น
คือลำแสง แห่งตะวัน พลันสู่สิง
ตาที่บอด มืดดำ เห็นความจริง
ล้วนทุกสิ่ง
3055
15
0
หน้าส่วนตัว
