ภุมรินทร์
เจ้าดอกม่วงเครือพันธ์อัญชันแก้ว
อยู่ตามแนวริมริมรั้วดุจไร้ค่า
เจ้าทอดกิ่งทิ้งช่อลออตา
บุญนำพาพี่มาพบเจ้าอัญชัน
ถึงตัวเจ้าเป็นดอกไม้จากชายทุ่ง
ไม่ศักดิ์สูงใดใดดั่งใครฝัน
หลายคนแลแล้วยังเมินดั่งลงทัณฑ์
ตัวเจ้านั้นคงเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ช่อน้ำเงินเจือม่วงดวงสมร
เจ้าคงถอนทอดหัวใจมิใคร่หาย
ยามคืนค่ำด่ำแสงโสมพร่างพราย
พรรณรายพราวพยับประดับดง
แต่น้องเจ้าอัญชันคงหวั่นแสง
แม้มิแรงร้อนเร่าแผดเผาผง
ด้วยขาดมั่นในตนหม่นใจปลง
นวลอนงค์หมองเศร้าเหงาอุรา
ถึงแม้ชนทั้งผองมิปองเจ้า
ยังพี่เผ้าคิดถึงคะนึงหา
ความงามเจ้าระชดช้อยลอยนภา
ระรินมาประดับทาทิวา
หน้าส่วนตัว
6346
6
0
