หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
ผิวเอยกูผิวปากมาฝากเพลง ฟังเถิดเอ็งเพลงพลิ้วกูผิวถึง อันแผ่วโผยโหยพ้อต่างซอซึง เพลงบทหนึ่งกำลังรินหลั่งลาย เป็นลายเพลงเวงวังกูหลั่งริน แห่งทุ่งถิ่นนาเถื่อนคืนเดือนหงาย แม่โพสพซบยอดลงวอดวาย ทอดกายสั่นสะทกแทบอกดิน เมล็ดแม่หนาวเหน็บและเจ็บไข้ ข้าวรวงใดอ้วนพีเป็นศรีถิ่น แม่กูเอ๋ยล่อตาให้กากิน กายังเมินเสียสิ้น-แผ่นดินนี้ ฟ้าฝนมิตกต้องตามฤดู ทั้งบึงหนองคลองคูก็ดูถี จะแห้งงวดขอดฝั่งอยู่ทั้งปี ครั้นเต็มปรี่ก็ท่วมท้นจนล้นลำ คงแต่ความทุกข์ยากลำบากเหลือ ดอกขี้เกลือเหงื่อชุ่มชอุ่มฉ่ำ แต่ละเม็ดทะลักบ่าดั่งตาน้ำ ให้กูขอดดื่มกล้ำแต่น้ำตา
2054
5
0
หน้าส่วนตัว
