ว.วโรดม
เสียงซอดังแว่วหวานจากลานกว้าง
ตรงริมทางข้างเสาเขานั่งอยู่
ชายผู้หนึ่งคนนั้นฉันเหลียวดู
หันหลังสู้แดดฝนทนมานาน
มีแผ่นฟ้าเป็นผ้าห่มข่มความหนาว
พื้นทอดยาวที่เห็นเป็นเหมือนบ้าน
ซอสามสายเป็นเครื่องมือถือทำงาน
เงินเศษทานต่อหัวใจไปอีกวัน
นิ้วกดโน้ตพลิ้วร่ายบนสายเสียง
เสนาะสำเนียงด้วยใจไร้หวาดหวั่น
ทำนองเพลงพร่ำกรุ่นกลางฝุ่นควัน
ในเมืองหลวงที่นั่นที่ฉันยืน
ชายชราผู้หนึ่งซึ่งตาบอด
ใจเยี่ยมยอดกล้าแกร่งยังแข็งขืน
เล่นดนตรีแลกเศษทานผ่านวันคืน
ยังทนฝืนกลางสังคมโสมมทราม
แม้ตามืดไร้แสงแห่งความหวัง
แต่พลังเชื่อมั่นไม่หวั่นหวาม
ป้ายข้างหน้านั้
หน้าส่วนตัว
1897
1
0
