White roses
....ที่รักจ๋า....จำได้ไหม...
วันที่เธอจากไปในวันนั้น
กาลเวลาเคลื่อนไปเท่าไรกัน
ช่างแสนนานยิ่งนักยังจดจำ
ปล่อยฉันรออ้างว้างอย่างหมดหวัง
รักจืดจางแหนงหน่ายใจระส่ำ
มองเห็นภาพบนผนังยังจดจำ
ช่างตอกย้ำให้หนาวเหน็บเจ็บอุรา
ทุกวันคืนร้อนเร่าเฝ้าแต่ฝัน
แต่นับวันหมดความหมายไร้คุณค่า
เหมือนเศษดินเศษทรายในสายตา
เธอเมินหน้าจากไปไม่ใยดี
หนาวเหลือเกินเจ็บปวดรวดร้าวนัก
เหมือนเสาหลักปักเลนโอนเอนหนี
ดั่งลอยคอเวิ้งว้างกลางนที
รอคนที่ฉุดรั้งขึ้นฝั่งใจ
..ปล่อยฉันไป...ได้ไหมนะ...
ให้อิสระแกฉันในวันใหม่
อย่าทารุณกักขังแล้งน้ำใจ
อย่าถึงให้เคี่ยวเข็ญเข่นฆ่ากัน
ปล่อยฉันไปเถิดนะปล่อยไปเถอะ
1320
2
0
หน้าส่วนตัว
