อัลมิตรา
(๑)
มวลดอกไม้ใบบางกลางป่าเขา
ทุกค่ำเช้าชื่นเชยเหมยน้ำค้าง
พอรุ่งสายคลายดอกเพื่อออกกาง
ชูโลกกว้างอ้างโลกสวยด้วยบางใบ
(๒)
มวลหมู่ผึ้งภมรล้วนจรเรียง
เพื่อแนบเคียงเชยชิดสนิทกาย
เกสรอ่อนเอียงเอนเป็นจุดหมาย
หวังเพียงได้ความหวานก็จารจร
(๓)
ไม่เหลือทิ้งรอยร่องให้หมองช้ำ
ไม่สร้างทำตำหนิกลีบบางอ่อน
เพื่อหล่อเลี้ยงลูกน้อยคอยออดอ้อน
อีกหนึ่งป้อนดอกใหม่ให้สานต่อ
(๔)
ครั้นผ่านสายบ่ายคล้อยก็ห้อยหุบ
เหมือนอิบอุบพักกายเผื่อใจท้อ
ดอกไม้หวังให้ใครเฝ้าพนอ
หรือเจ้ารอน้ำค้างพร่างยามเย็น
(๕)
มวลดอกไม้ใบบางกางกลีบสวย
เหมือนเจ้าช่วยอวยชัยใครแลเห็น
ให้ผ่านร้อนผ่านหนาวร
1565
13
0
หน้าส่วนตัว
