แก้วประเสริฐ
สองฝั่งน้ำ
นั่งมองน้ำยามเย็นแลเห็นนก
ที่โผผกหกเหิรแสนเพลินเหลือ
บ้างร่ำร้องหาเพื่อนเหมือนจุนเจือ
เพื่อเอื้อเฟื้ออาหารสำราญใจ
สองฟากฝั่งประดังกิ่งด้วยสิ่งหอม
ผกาย้อมน้อมอิงพริ้งสดใส
เหลืองแดงขาวพราวเพริศเลิศไฉไล
กลิ่นหอมขจายไร้มายาคราแนบอิง
วันความรักมักมอบดอกไม้นั้น
สิ่งความฝันพลันมลายคล้ายถูกสิง
แล้วหลอนหลอกซ่อนหาเหมือนตาลิง
พลันกลอกกลิ้งประวิงไว้ในเวลา
เปรียบเหมือนน้ำไหลไปยังได้กลับ
ตะวันลับยังเน้นเช่นมาหา
ดวงดาวน้อยลอยเคลื่อนยังเตือนมา
แสงจันทรายังฝากมิพรากจร
แต่ใยเล่าน้าวโน้มประโลมนัก
ปล่อยกายรักหักลงถูกปลงศ
หน้าส่วนตัว
1098
23
0
