นักเดินทางเช่นกาลเวลา ผู้ไม่เคยหันหลังกลับมามอง มุ่งสู่แต่ภายภาคหน้า ผู้เดินตามเช่นข้า หดหู่กับเส้นทางที่เดินผ่านอย่างเหลือประมาณ เกือบค่อนชีวิตกลับมาอยู่บ้านเกิดอีกครั้ง มาพร้อมกับเสื้อผ้าอาภรณ์ที่แหว่งวิ่น เฉกเช่นวันที่เดินจากบ้านมา รอยเหี่ยวย่นปรากฏเต็มใบหน้า เส้นผมสีขาวขึ้นแซมตลอดศีรษะ ผู้คนไร้ซึ่งการจดจำ นกตัวแล้วตัวเล่าบินข้ามห้วงฟ้าผ่านบ้านข้าไป ... -สกินเฮด- 16/1/52 20.10
1829
1
0
หน้าส่วนตัว
