นายดอกไม้
ค่อยค่อยเลื้อยไหลเลาะ...แลเกาะมั่น
ตามหลักหลั่นธรรมชาติ...ได้วาดเขียน
เป็นไม้เถางดงาม...ด้วยความเพียร
ทั้งสวยเนียนด้วยใบ...ที่ได้มา
แม้นไร้สีไร้ดอก...ไร้ออกผล
ยากผู้คนปลูกเพาะ...ฤาเสาะหา
จึงดูเหมือนเพียงหุ่น...ไร้คุณค่า
ขึ้นตามป่าตามเขา...ตามเถาไพร
งดงามนักไม้เถา...เมื่อเจ้ารัด
แม้นจะขาดดอกผล...ให้ค้นขวาย
แต่ยังมีคุณค่า...(ให้)อากาศใส
สร้างสรรค์ให้โลกสวย...ด้วยใบเรียว
ชีวิตน้อยหนึ่งนี้...อาจมีบ้าง
สิ้นหนทางคิดสู้...เมื่ออยู่เปลี่ยว
อาจมีแรงสร้างหวัง...หลายครั้งเชียว
จากเพียงเสี้ยวคุณค่า...ความเป็นคน...
2289
40
0
หน้าส่วนตัว
