ครูพิม
ฝนสุดท้ายสั่งลาหมดหน้าฝน
คล้ายกับคนสั่งลาน้ำตาไหล
จดจำรอยแห่งรักอย่างอาลัย
เก็บหัวใจที่แตกยับเรากลับคืน
ที่เคยบอกรักกันเมื่อวันก่อน
ที่เคยอ้อนห่วงหาอาลัยฝืน
ที่คิดถึงเช้าค่ำทนกล้ำกลืน
ที่เขาชื่นกลับชัง...พังแล้วใจ
รักที่ถักด้วยใจสายใยรัก
ถึงคราวหักสะบั้นขาดอนาถไหม
แต่ยังดีกว่าทนจนขาดใจ
ปล่อยเขาไปตามทางอย่าทระนง
ค่อยค่อยปล่อยมือนี้นะที่รัก
ก่อนใจจักป่นแหลกแตกเป็นผง
ไม่โทษใครใจนี้ยังมั่นคง
ยินดีปลงดวงใจไว้รอคอย
ฝนสุดท้ายสั่งลาหมดหน้าฝน
ใจหนึ่งคนที่เหงาเฝ้าละห้อย
เจ็บเมื่อไหร่กลับมาหาคนคอย
ไม่คิดน้อยใจคนดี...น้องนี้รอ...
๒ ตุลาคม ๒๕๕๐
1637
27
0
หน้าส่วนตัว
