ซุกตัวซ่อนซอกหนึ่งซึ่งห้องกว้าง เพราะใจคว้างไร้หลักให้พักเศร้า มือซ้ายขวาปิดป่ายก่ายหน้าเอา อยู่กับเหงาโลกของเราเพียงผู้เดียว จิตสำนึกเคว้งคว้างอ้างว้างยิ่ง เพราะถูกทิ้งไร้คู่ไม่ดูเหลียว ห้วงสำนึกลึกพรากยากยาเยียว สำนึกเดียวคือคนรักมาหักลา นั่งจ่อมจมตรมตรึกนึกแต่เศร้า เพราะภาพเหงามันฝังยังโหยหา รับไม่ไหวเจ็บปวดรวดกายา ทรมา..มันอ่อนล้าอกระทม เจ็บปวดกายจากรอยเข็มเล็มแทรกร่าง ระงับคว้าง..ระงับโศก..ที่โลกถม พึ่งเพียงยา..รักษาร่าง..ที่สร้างตรม จิตยังบ่ม..ห่มทุกข์ที่ผูกใจ
7
1
0
หน้าส่วนตัว
