๏ ยอ-กลีบเหยียดก้านซับ .... หยาดชลยั้งรับอาบแสงยล .... ระยิบย้อมขจรกลิ่นขจายจน .... โชยกรุ่น ทั่วฮาละเมียดละไมล้อม .... ร่ำพื้นไพรสณฑ์๏ ภู่คลึงผึ้งคลุกเคล้า .... เกสรบินว่ายร่าย-วน-จร ....ตรลบฟุ้งเสพมธุรสตอน .... แต่รุ่ง อรุณเนอปีกกระพือพร่างรุ้ง .... ประดับหล้าโลมสนาน่๏ ผกาคู่ภู่ผึ้ง .... ปฏิพัทธ์ดุจนุชสุดกำดัด....จริตจะก้านพราวเสน่ห์เล่มัด .... โลมสวาท หมายนอเริงล่อสัตว์ผู้ส้าน.... มุดซ้อนซุกชม๏ ถ้วนกลีบเด่นดอกเกลี้ยง.... เกลาพิสุทธิ์ แท้เฮยสะอาดหอมประดุจ .... แต่งหล้าประทิ่นกลิ่นเริงรุจ.... จรุงโรจน์ แรงเนอจักดอกดินดอกฟ้า.... ประดับให้โลกสวย๏ สุคันธชาติล้วน .... แลหมายกำเนิดจวบวางวาย....เหี่ยวสิ้นย่อมยังอยู่ต้นปลาย....วงชีพดับสลายตายดิ้น ....บ่ได้จีรัง๏ ยังกลิ่นหอมย่อมแห้ง .... เหือดจาง ดอกนาสิ่งแน่แส่นับวาง ..... สถิตย์ไว้ก่อพฤติการกาง .....บันทึก กรรมนาจึงบ่หายลบให้ .... ช่วยชี้ผ่านผล ๚ะ๛+ กิ่งโศก +๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๖๐ ร่ำร่ำกลิ่นดอกไม้ระรื่นแล้ว กำหนดจมูกสูดดมจึ่งรับรู้แห่งกลิ่นหอม ...ข้าพฯเจ้า ชื่นชอบนัก ดอกการเวกหลับตากลิ่นยังอวล คล้ายกำลังนอนหลับอยู่ใต้ดงไม้อันสงบ..อา สุขยิ่งยามยล กลิ่นการเวก....
๏ สิ้นเสียงทิพย์สะท้อน ไตรภพมนตร์กฤติยากลบ กรุ่นถ้วนสามโลกแน่นิ่งซบ สถิตย์แน่นสะกดเกลื่อนเคลื่อนล้วน สดับทิ้งอิริยา๏ ปักษาชาติแห่งเชื้อ สายสวรรค์เจ้าขับเจ้าขานขัน พิเราะเพี้ยงวาทกะเอกสุวรรณ ทิพยะ สร้างเฮยจึงกล่อมสรรพชาติเกลี้ยง หยุดก้าวพร้อมกัน๏ เทพปักษีว่ายฟ้า จันทร์เริง เล่นแฮแลแค่เงาเถกิง ร่างรู้เสพลมห่มเมฆเถิง เวหาสเห็นแค่หางสู่ผู้ ผ่านให้โดยบุญ๏ ดุจตัวแทนเทวะท้าว คีตศิลป์เพียงลำดับจับยิน ยุดยั้งทารกผกชีวิน ยอหยุด คลอดนาเพชฆาตรดาบค้างตั้ง นิ่งเงื้อรอประหาร๏ กาลกล่าวเล่าย้อนเทพ ปกีรณัมอภินิหารสัม- ปยุตพร้อม-ก่อยอชาติย้ำกำ- เนิดศักดิ์ ยศนาภาระเทพย่อมล้อม บรรญัติด้วยบทสวรรค์๏ ศานติเถิดชาวโลกสิ้น กำสรวลประดิษฐ์ทำนองชวน รื่นซร้องครื้นเครงบทเพลงอวล เอิบอิ่ม เร้าเนอร่ำสุขสนุกร้อง เสกสร้อยมโหรี ๚ะ๛+ กิ่งโศก+๕ มิถุนายน ๒๕๕๖๐ " นกฟ้ากำลังร้องเพลง เล่นแสงเดือน""คนเห็นมันแต่เงา คนได้ยินมันแต่เสียง ไม่มีใครรู้แหล่งที่อยู่ ไม่มีใครได้สัมผัสแม้แต่โคนหางแต่คงมีสักโอกาสหนึ่งที่วิหคฟ้าผละแดนสวรรค์ลงมาเกลือกเล่นธุลีดินวันนั้นย่อมเป็นวันปีติโสมนัสของพสุธา"ข้าพฯเจ้า กำลังนึกบทสนทนา ระหว่างกระเหรี่ยงไพร (แงซาย) กับจอมพราน (ระพินทร์)...บนเทือกเขาสูงอันหนาวเหน็บ..หากแม้นวิหกฟ้านั้นมีจริงชาวดินเยี่ยงเรา ฤาจักมีวาสนาได้เห็นไหมหนอ..
๏ สำเนียงเสียงเสนาะก้อง กังวาน พฤกษ์เฮยสำทับถี่นี้เนื่องนาน "นกหว้า"เพรียกเรียกคู่กู่ขาน คอโก่งฤอัตคัดคู่ค้า ชิดเคล้าแนบเขนย๏ จักเผยเปรยเล่าร้อย เรียงหลังเช้าเกลี่ยลานเกลี้ยงรัง สะอาดแล้วใบไม้เศษหล่นบัง ปากคาบ ทิ้งนาลานจึ่งพึงผ่องแผ้ว พิศล้วนเรือนหวง๏ ลานผูกปลูกสเน่ห์ล้อม คู่เรียงนางนกตกปลงเคียง แนบเคล้าลานรักประจักเพียง รังสวาทสมสู่ชู้เอินเย้า หยอกเพี้ยงสิเน่หา๏ ลานสลดกำสรดด้วย หวงลานอิริยารู้พราน ทุกผู้หลาวปักที่โปรดปราณ แปรชีพคมไผ่บางเบารู้ ประพฤติเจ้าของเรือน๏ เบื้องนั้นพลันนกผู้ เล็งเห็นหลาวเกะกะกลางเป็น ปักชี้โทสะจิกกระเซ็น กระชากปีกตะปบขบขยี้ บาดเข้าโทรมแผล๏ แลหลาวปักแน่นด้วย ทักษะชนสิ้นท่าพามืดมน หมดสิ้นศอม้วนมัดรัดวน แรงตวัด ดึงนาฆาตปลิดชีวิตดิ้น ดับด้วยลานตน ๚ะ๛+ กิ่งโศก+๓ มิถุนายน ๒๕๕๖๐ เรื่องราวอันหวาดเสียวนี้ ข้าพเจ้า พบในหนังสือนวนิยาย เรื่องเพชรพระอุมา โดยกล่าวถึงพฤติกรรมของ"นกหว้า""คล้ายนกยูงแต่ขนมีน้ำตาลไม่เขียวเหมือนนกยูง รำแพนได้สวยกว่านกยูง ป่าไหนมีนกหว้าแปลว่าเป็นป่าลึก เวลาร้องจะร้องโหยหวลนกหว้าตัวผู้มักจะทำลานไว้สำหรับรำแพนเรียกตัวเมีย เรียกลานนกหว้า มันจะใช้ปีกกวาดจนลานสะอาดไม่ยอมให้แม้ใบไม้สักใบตกลงมาพรานป่าทุกคน เมื่อพบลานรำแพนของนกหว้า ถ้าเขาต้องการจะได้ตัวมัน เขามีวิธีจะเอาตัวมันได้โดยไม่จำเป็นจะทำบ่วงแร้วดัก หรือเสียลูกปืนโดยอาศัยสัญชาติญาณรักษาความสะอาดลานของมันนี่แหละเป็นเครื่องฆ่าตัวมันเองตอนนี้หวาดเสียวมาก..(คนยังจะกินนกอีกนิ)"คือเขาจะเอาไม้ไผ่ยาวสักสองสามคืบมาหลาว วิธีหลาวก็หลาวเฉพาะครึ่งหนึ่งของไม้ไผ่นั้น ให้บางและคมราวกับใบมีดทั้งสองคมขนาดกว้างประมาณหนึ่งเซนติเมตรส่วนอีกครึ่งไม่ต้องหลาว เอาด้านที่ไม่ได้หลาวย่องไปปักแน่นไว้กลางลาน ในเวลาที่มันออกไปหากินห่างจากลานโดยให้ใบอันหลาวไว้อย่างคมกริบนั้นโผล่พื้นดินขึ้นมาราวคืบกว่าๆพอมันกลับมาถึงลาน เห็นไม้ไผ่ระเกะระกะลูกตาอยู่กลางลานอันแสนหวงแหนของมันเช่นนั้น มันก็หาวิธีเขี่ยออกมาให้พ้น แต่ไม้ไผ่อันนั้นปักแน่นเกินกว่าที่มันจะจิกหรือคุ้ยให้ออกไปได้ ในที่สุดมันก็จะใช้ลำคอยาวของมันพันเข้ากับไม้ไผ่อันคมกริบนั้น เอาเท้ายันพื้นแล้วกระชากถอนขึ้นโดยแรงเพื่อจะให้หลุดตามประสาของมัน"......ฮือๆๆๆ โหดร้ายจังมนุษย์...ปล.ทำไมเม้นไม่ได้ละครับนี่....ใส่พาสเวิด อีเมล ก้อแล้ว เม้นมิได้ขอรับ
Calendar
Lovers
22 คน เลิฟกิ่งโศก
Lovings
กิ่งโศก เลิฟ 33 คน
หน้าส่วนตัว
2003
