10 ธันวาคม 2544 14:52 น.
ผู้ชายคนเดิม
ระหว่างเรา...
อาจมีความเหงาแทรกตัวอยู่บ้าง
ยังไม่เลิกคิดถึง..แม้เราจะห่าง
ถึงแผ่นฟ้าจะกว้าง..ก็ใช่จะวายวางความห่วงใย
ระหว่างเรา...
อาจซ่อนตัวด้วยความเปลี่ยวเปล่า..แต่ไม่ใช่
เพราะสิ่งที่เราเคยมีให้กัน..ยังไม่เปลี่ยนไป
ฉันยังเป็นคนเดิมตรงนี้ไง..แล้วเธอก็ใช่ คนสำคัญ
.... ที่รู้คือ .... หัวใจไม่เปลี่ยนแปลง...
10 ธันวาคม 2544 14:52 น.
ผู้ชายคนเดิม
นานแล้วนะที่ฉัน..
ไม่ได้เขียนบันทึกคืนและวัน..เวลาที่ผ่าน
ทำไมน่ะหรือ..อะไรคือเหตุผลที่เลิกเขียนมานาน
คงเพราะสมุดเล่มนี้คือบันทึกของวันวาน -ของสองคน
เดิมที..เรื่องราวที่บันทึกลงไปนั้น
มักใช้คำว่า เธอกับฉัน..และไม่เคยเขียนตกหล่น
แต่วันนี้ เธอที่พูดถึง..มีบันทึกเล่มใหม่กับใครอีกคน
จึงเหลือแค่ ฉันกับความหมองหม่น..ที่ไม่อาจทานทนบันทึกลงไป
....... ไม่นานมันคงผ่านไป จากใจได้ซักที....
10 ธันวาคม 2544 14:38 น.
ผู้ชายคนเดิม
อยากเล่าอะไรให้ฟังสักอย่าง
ตั้งแต่ฉันไม่มีเธอร่วมทางเหมือนวันเก่า
ทุกวัน..ฉันยังแวะไปที่ร้านเดิมของเรา
เพลงรักที่ได้ยินมันกลับยิ่งเศร้า..เกินพรรณา
คงยังไม่คุ้นเคย..กับการไม่มีเรา
ชีวิตแต่ละวันมันเลยดูว่างเปล่า..หมดคุณค่า
ความเหงาผ่านมาทายทัก..ทุกการหมุนของเข็มนาฬิกา
ซึ่งฉันมักมีน้ำตา -เหมือนการฆ่าเวลาให้หมดไปวัน-วัน
..................
9 ธันวาคม 2544 12:57 น.
ผู้ชายคนเดิม
..เธอเข้าใจมันดีแน่หรือ...คำว่า เหงา
แล้วรู้จริงหรือเปล่า ความหมาย ความคิดถึง
บอกให้รู้กันบ้างสิ...สักครั้งนึง
ฉันเองเคยคิดว่าเข้าใจลึกซึ้ง...แต่ไม่เลย
.
..หรือเพียงว่า คิดถึง จึงรู้สึกเหมือนกำลัง เหงา
แล้วกลายเป็น ความเศร้า ..ที่แทรกตัวเข้ามา เยาะเย้ย
รู้สึกแบบนี้ ก็หลายครั้ง..กลับยังไม่คุ้นเคย
อยากทำใจให้เฉย-เฉย...แต่ไม่ได้เลย - แม้สักครั้งเดียว
...เขียนขึ้นมาในนาที ที่รู้สึกว่า ไม่เข้าใจ ความเหงา เอาซะเลย
..................เฮ้อ...................
9 ธันวาคม 2544 12:43 น.
ผู้ชายคนเดิม
..เหม่อมองไปนอกหน้าต่าง
กระจกใสบาง-บาง..กั้นระหว่างฉันกับความคิดถึง
เปื้อนฝน..หม่นควันกระจกบานนั้น..รับรู้คำรำพึง
ที่ฉันเฝ้าพร่ำบอก ว่าอนึ่ง...คิดถึงใครบางคน
... เคยซบแก้มลงบน..บานกระจก
และเคยหยิบยกเรื่องราวมากมาย..มาบ่น
แต่กระจกบานใส..ไม่เคยหนีห่างเหมือนบางคน
ขอบคุณนะเจ้ากระจก..ที่ยังอยู่เป็นเพื่อนกันยามสับสน
---- ขอบคุณจริง ๆ -----