7 ธันวาคม 2544 12:57 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
เข้าใจกันบ้าง...   
ความห่างไม่ใช่ตัวกั้นกลางหรอกหนา   
แต่เธอเองต่างหาก..ที่มีใครอีกคนตลอดเวลา   
จึงมักมองสิ่งที่ฉันให้มันไร้ค่า...เพราะอะไร  
 
   เลิกพูดซะทีเถอะ..คำนั้น   
ดีเกินไปที่บอกฉัน..เจ็บรู้ไหม   
ทุกครั้งที่ได้ยิน..บาดลึกถึงข้างใน   
เพราะยังไม่เข้าใจ-ทำไมดีเกินไป..สุดท้ายต้องเลิกรา
....จะบอกว่าไงดีล่ะ ...มัน อึ้งน่ะ  เพราะโดนมากับตัวเอง..แม้จะเป็นอดีต  ก็ยังจำได้ดีจริง ๆ				
			 
			
				7 ธันวาคม 2544 12:43 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
นิทานในวันเหงา    
ของท้องฟ้าที่ดูเศร้าและหมองหม่น   
กับใจดวงหนึ่งที่ดูสับสน   
อ่อนไหวซะจน..ไม่คิดจะเข้าใจ   
    เขียนเรื่องราวจากจิตสำนึก   
ด้วยความรู้สึกส่วนลึกที่บรรยายได้   
ว่าความเหงาน่ะ..ทรมานแทบตาย   
ที่บางครั้งกว่าจะหาย..กลับต้องลงเอยมากมายด้วยน้ำตา   
    ตอนจบของนิทานความเหงา   
ก็คงไม่พ้นจากความเศร้านั่นแหละหนา   
สุดท้าย..คนเหงาหนึ่งคนกับใจที่อ่อนล้า   
ก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องราวของเวลา..ที่จะรักษาความรู้สึกข้างใน
 ... เขียนขึ้นมา จากวันที่รู้สึกเหงามาก.....มันนานมาแล้วล่ะ				
			 
			
				6 ธันวาคม 2544 12:43 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
มันเนิ่นนานเท่าไหร่แล้วนะ   
ที่เราสองถูกเกณฑ์กะ..ให้ห่างเหิน   
รู้ไหม?..ฉันไม่มีใครเป็นเพื่อนร่วมเดิน   
บนทางฝันที่อ้างว้างเหลือเกิน..สุดพรรณา   
    ช่วยตอบคำถามฉันหน่อยสิ..   
รู้หรือเปล่าคนดี..อะไรคือความห่วงหา
ที่ฉันเป็นคือคิดถึง-ห่วงใยเธอ..ตลอดเวลา   
อย่างนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่า ห่วงหาอาทร   
...เขียนขึ้นมาในนาที ที่รู้สึกว่า เป็นห่วงใครคนนึง...				
			 
			
				6 ธันวาคม 2544 12:28 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
เข้าใจว่า..คือความจริง    
ที่ไม่อาจยื้อและรั้งทุกสิ่งเอาไว้ได้    
เวลาพาทุกอย่างมา..แล้วเก็บกลับไป
มักจะเหลือเอาไว้แค่ความทรงจำ    
   ในความเป็นจริงของเธอกับฉัน    
ต่างรักษาความรู้สึกกันและกัน..ไม่ให้บอบช้ำ
ถ้าวันหน้าเราไกล..จงจำไว้ทุกถ้อยคำ    
ชัดเจนอยู่อย่างนั้นในความทรงจำ..คือ กำลังใจ
....อยากเขียนให้กำลังใจใครหลาย ๆ คน..ที่สำคัญ ให้กำลังใจตัวเองด้วยน่ะครับ...				
			 
			
				6 ธันวาคม 2544 12:00 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
กับนาที..ที่รู้สึกอ้างว้าง
เธอเห็นหรือยังว่าความห่าง..สร้างความทุกข์ท้อ
หวั่นไหวไปบ้าง...คำตอบจาก การเฝ้ารอ
อย่าปล่อยให้เนิ่นนานกว่านี้เลย..ฉันขอ - ขอเธอกลับมา
   หนักใจรึเปล่า..คนดี
ที่ฉันขอเธอตรง-ตรงอย่างนี้...เพราะเริ่มรู้สึกว่า
การรอคอย ที่ผ่าน..ในทุกการหมุนของเข็มนาฬิกา
ได้สร้างความหวั่นไหว-ทุกข์ใจมากกว่า...
.....ซึ่งฉันไม่ปารถนามันเลย
...นาทีนี้ กับความรู้สึกนี้  ที่ไม่อยากจะเจอเลย....