13 มกราคม 2551 15:08 น.
พิมญดา
ผ่านมานานแต่ไม่จางความรู้สึก
เจ็บปวดลึกในห้วงใจไม่ห่างหาย
แผลเรื้อรังตกผนึกรักวางวาย
ยังหายใจแต่เหมือนตายไร้ตัวตน
ทุกค่ำคืนน้ำตานองไหลเปียกหมอน
อกสะท้อนอดีตร้าวเขาล่องหน
พรหมลิขิตใยสาปรักให้วกวน
รักกี่คนก็เจ็บหนักชักน้อยใจ
อยากมีคนมารักเรามีไหมหนอ
หรือต้องรอชดใช้กรรมหมดชาติไหน
รักเขาก่อนพอจุดจบรักจากไป
ขอมีใครมาเติมใจใช่ร้างลา
อยากเป็นคนที่ถูกรักใช่ถูกทิ้ง
ขอเป็นคนที่รักจริงไม่มุสา
จะทุ่มเทรักที่เหลือหมดชีวา
ลองสบตาจับมือมั่นฝันด้วยกัน
เหงาว่างเปล่าหนาวผ่านพ้นจนชาด้าน
ใจคอยค้านอย่าเผลอรักจักโศกศัลย์
รักครั้งใหม่จะกับใครให้รู้ทัน
ถูกรักนั้นแบ่งใจฝันกันครึ่งทาง................................
11 มกราคม 2551 21:52 น.
พิมญดา
หนึ่งในไม่กี่คนที่เคียงข้าง
หนึ่งคอยสร้างกำลังใจฝันใฝ่หา
หนึ่งความรักหนึ่งแรงใจในศรัทธา
หนึ่งไขว่คว้าหาเพื่อนแท้แม้ไกลกัน
คงมีไม่กี่คนเจอเพื่อนแท้
ยามอ่อนแอใจเราแย่แพ้โศกศัลย์
มีเพียงเพื่อนที่ยอมฟังคำรำพัน
คอยปลอบขวัญยามทุกข์ท้อรอห่วงใย
ขอบคุณความห่วงใยสุดปลายฟ้า
ขอบคุณแรงศรัทธาไม่สั่นไหว
ขอบคุณเพื่อนที่คอยส่งแรงใจ
ขอบคุณในความหวังดีมีมากมาย
หนึ่งคนนี้ยังเชื่อมั่นความพันผูก
หนึ่งคนทุกข์ส่งแรงใจไม่ห่างหาย
หนึ่งคนรักคอยคิดถึงซึ้งไม่คลาย
หนึ่งคนหมายมิตรแท้จริงสิ่งต้องการ
ยังยึดมั่นอุดมการณ์งานยิ่งใหญ่
ยังคอยต่อลมหายใจให้ไพศาล
ยังคอยร่วมต่อสู้เพื่ออุดมการณ์
ยังคอยสานสู่ขวัญเพื่อปวงชน......
9 มกราคม 2551 23:44 น.
พิมญดา
ฝากดวงดาวพราวแสงแรงคิดถึง
ฝากทุกห้วงคิดคำนึงจึงห่วงหา
ฝากทุกถ้อยร้อยคำรักถักทอมา
ฝากดาวว่ารักเท่าฟ้าคราไกลกัน
ฝากดาวบอกคนไกลกายแต่ใจใกล้
ฝากดาวใช้แสงนวลนวลชวนให้ฝัน
ฝากดาวร้อยรักร้อยเรียงเพียงชีวัน
ฝากดาวอันสวยเด่นเป็นพยาน
ฝากดาวถามว่าเหนื่อยไหมในวันนี้
ฝากดาวทีสาวคนนี้อยากประสาน
ฝากดาวบอกรักคงอยู่ยั่งยืนนาน
ฝากดาวผ่านผืนฟ้ากว้างยังห่วงใย
ฝากดาวหอบเยื่อใยรักไปทักเขา
ฝากดาวเฝ้าคอยดูแลแม้หลับใหล
ฝากดาวจุ๊บแก้มเบาเบาเคล้าหัวใจ
ฝากดาวไว้ก่อนรุ่งสางทางสัญจร
ฝากดาวจ๋าอย่าต่อว่าคนห่างแฟน
ฝากดาวเป็นตัวแทนรักถักอักษร
ฝากดาวนะโปรดสงสารสาวบ้านกลอน
ฝากดาวก่อนหลับนินทราในราตรี................
8 มกราคม 2551 18:18 น.
พิมญดา
สาวเวียงพิงค์หวั่นหัวใจใครคนหนึ่ง
คอยมาซึ้งฝากคำหวานผ่านอักษร
คอยมารักว่าฮักเจ้าสาวบ้านกลอน
น้ำคำวอนฝากดาวเดือนเยือนคนไกล
กัวเปิ้นเห็นข้าเจ้าเป็นขนมหวาน
คอยมาหว่านคำลอยลมจนใจ๋ไหว
กัวแต้แต้กัวเปิ้นจุ๊ย่ะจะใด
หนุ่มบ้านไกลจะไว้ใจ๋ได้กาเจ้า
กลัวเปิ้นมีคู่แอบอิงอยู่เมืองกรุง
กลัวจะยุ่งรักบ่รุ่งมุ่งแฟนเขา
กลัวใจ๋นักรักลวงหลอกชอกช้ำเอา
น้ำตาเจ้าคงไหลรินริมน้ำปิง
อยู่เมืองไกลจะไว้ใจ๋เท่าใดเจ้า
มาอู้สาวหื้อฮักเมาแล้วคงทิ้ง
จุ๊หมาน้อยขึ้นบนดอยคอยรักจริง
พอสมใจ๋แล้วทุกสิ่งทิ้งจากไป
สาวแม่อายน้ำตาไหลในนิยาย
คอยป้อจายคนบางกอกหลอกหัวใจ๋
สาวเครือฟ้าเปิ้นก็โดนตัดเยื่อใย
จะมีไผฮักข้าเจ้าเฝ้าผูกพัน
คำอู้คนอู้ลอยลมไร้หลักฐาน
ฮักบ่นานเปิ้นเปลี่ยนได้ใจเหหัน
สัจจะชายคนเมืองฟ้าเปิ้นโจษจัน
คงบ่ฝันแล้วข้าเจ้ากลัวเศร้าตรม..
7 มกราคม 2551 15:30 น.
พิมญดา
แสงเรืองเรืองส่องทั่วฟ้าเมืองไทย
คือแม่พิมพ์น้อยใหญ่งานศึกษา
คอยสร้างเสริมคุณค่าทางปัญญา
น้อมบูชาคุณครูผู้มีคุณ
ครูคือผู้คอยให้แสงสว่าง
ครูชี้นำแนวทางคอยเกื้อหนุน
ครูผู้ให้ศิษย์ได้พึ่งใบบุญ
ใจการุนย์สอนสั่งอย่างตั้งใจ
แม้เหนื่อยยากเพียงใดครูไม่ท้อ
ยังคอยก่อแรงใจไม่หวั่นไหว
ถึงศิษย์ดื้องานล้นเรื่องอันใด
ครูสู้ไหวเพราะหัวใจใฝ่ศรัทธา
วิทยาทานมอบให้ไม่เหน็ดเหนื่อย
ไม่เฉยเฉื่อยสร้างผลงานด้านคุณค่า
เยาวชนเด็กชาติไทยพัฒนา
การศึกษาคอยชี้วัดคัดคนดี
ที่สิบหกมกราเวียนมาแล้ว
เรือจ้างแจวต่อไปให้สุขศรี
ทุกย่างก้าวเป็นต้นแบบครูคนดี
แสงสุรีย์ยังสว่างถากถางทาง.............
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2645
