25 มกราคม 2551 15:41 น.
พิมญดา
แอบคิดถึงแอบรักแอบห่วงหา
อยากเห็นหน้าขอเวลานิดได้ไหม
แอบฝันหวานเลื่อยลอยคอยห่วงใย
อยากอยู่ใกล้นี่อะไรใจของเรา
แอบฝันใฝ่แอบเอาใจอยู่ห่างห่าง
บนทางเดินอันอ้างว้างคนขี้เหงา
รักของเราเหมือนปุยฝ้ายที่บางเบา
แอบรักเขาเขาอยู่ไหนไม่เห็นมา
โอ้..ความรักแปลกยิ่งนักเป็นไฉน
ยิ่งแอบไว้ยิ่งจับใจอาลัยหา
รุ่มร้อนทรวงรักติดบ่วงลวงอุรา
ปรารถนาอธิฐานบันดาลเจอ
เธอรู้ไหมว่ามีใครแอบหลงรัก
มอบใจภักดิ์ในแววตามาเสมอ
แค่เห็นหน้าก็อิ่มใจจริงนะเออ
เฝ้าละเมอทุกคืนค่ำพร่ำรำพัน
ขอมอบเพลงแอบคิดถึงแอบรักให้
ฟังสักหน่อยนะพี่ชายอย่าเหหัน
สาวบ้านกลอนฝากส่งให้ใจถึงกัน
เสียงสวรรค์กระซิบแผ่วแว่วรักเธอ..............
24 มกราคม 2551 20:29 น.
พิมญดา
ไม่อยากเป็นตัวสำรองของห้องใจ
หรือมีใครมากล่าวหาว่าแย่งเขา
ถึงน้องรักสุดหัวใจน้องไม่เอา
คงจะเขลาทำคนเขาทรมาน
ไม่ใช่แฟนคงทำแทนกันไม่ได้
คนห้องใจเขาก็รักอย่าหักหาญ
คอยดูแลเอาใจใส่พี่มานาน
น้องแค่ผ่านมาแอบใจใช่ตัวจริง
ถึงจะรักแต่ก็หักรักลาจาก
ถึงลำบากหักสวาทในทุกสิ่ง
ถึงจะเจ็บก็จะทนไม่ช่วงชิง
ถึงจะทิ้งรักใฝ่ปองนองน้ำตา
พื้นที่ว่างไม่มีแล้วน้องแก้วยืน
รักขมขื่นแม้จะฝืนยิ้มโหยหา
กลับไปเถอะอยู่กับเขาดั่งเคยมา
น้องอำลาพาใจออกนอกฤทัย
ไม่ใช่แฟนแต่แอบแทนกันไม่ได้
รู้บ้างไหมขืนอยู่ไปใจไม่ไหว
พรหมลิขิตขีดเส้นรักสลัดไกล
น้ำตาไหลนึกน้อยใจใครนำพา.............
22 มกราคม 2551 23:33 น.
พิมญดา
ฉันมีค่าสักแค่ไหน?ในใจเธอ
ปล่อยให้ฉันคอยพร่ำเพ้อคร่ำครวญหา
ปล่อยให้ฉันนั่งรอเธอทั้งน้ำตา
อยู่อย่างคนไม่มีค่าหรืออย่างไร
เธอรักฉันมากแค่ไหน?ในใจเธอ
หรือแค่เผลอเวลาเหงาเฝ้าชิดใกล้
หรือแค่ฉันเป็นทางผ่านหว่านวางไว้
แค่อ่อนไหวพอห่างใจก็ห่างกัน
เธอรู้ไหม?ฉันน้อยใจจนใจท้อ
ใจคนรอเจ็บแปลบแปลบแสบโศกศัลย์
โทษตัวเองจมความเศร้าเฝ้ารำพัน
กรรมอันใดใยตามทันหั่นหัวใจ
คงไร้ค่าในสายตาเธอใช่ไหม?
เสียงตามสายใยห่างเหินเกินรับไหว
ไม่มีแล้วคำว่ารักคำห่วงใย
เหลือเพียงไว้คำทิ้งท้ายสบายดี
ฉันคิดเองโง่งมเองเธอไม่ผิด
ฟ้าลิขิตให้ฉันช้ำน้ำตาปรี่
คนไร้ค่าไร้ราคาใจที่มี
ขอคนดีทิ้งได้เลยอย่าเฉยชา......
21 มกราคม 2551 22:01 น.
พิมญดา
ชีวิตเปลี่ยนเมื่อเจอเธอที่ผ่านมา
แม้เวลาล่วงเลยไปคล้ายดั่งฝัน
ยังไม่ลืมความรักเราเฝ้าผูกพัน
นั่งมองจันทร์ส่งใจหาฟ้าพร่างพราย
ต่างเวลาใช่ต่างใจให้ห่างเหิน
ใช่บังเอิญแค่รักกันแล้วห่างหาย
ได้รักเธอมีเรื่องดีเกิดมากมาย
ทำให้ฉันอบอุ่นใจเมื่อใกล้เธอ
มาตอนนี้ถึงเราสองกลายเป็นอื่น
ยังจำวันคืนเราชื่นมั่นเสมอ
ได้มาอยู่ใกล้ชิดกันวันที่เจอ
ไม่ได้เหม่อแค่รักเธอหรือเผลอเลย
เพิ่งได้รู้เพื่อความรักทำเพื่อรัก
ยากจะหักใจห่างเหินทำเมินเฉย
ทำทุกอย่างเพื่อความรักเหมือนอย่างเคย
แม้นเธอเอ่ยจำนรรจาว่าลาไกล
หากชีวิตฉันมีค่าพอจดจำ
ใจคนช้ำไม่ลังเลไม่หวั่นไหว
ขอแค่เธอจดจำฉันไว้ในใจ
ถึงใกล้ตายจะทำใจยิ้มยินดี.....
20 มกราคม 2551 10:44 น.
พิมญดา
เห็นภาพข่าวทหารไทยใจหดหู่
ถูกศัตรูก่อการร้ายยิงด่าวดิ้น
เลือดไหลนองปฐพีพลีแผ่นดิน
ฤาต้องสิ้นรั้วของชาติพินาศไป
เห็นธงไทยคลุมร่างกายไร้วิญญาณ
จะกี่ผ่านรัฐบาลจักแก้ไข
ปัญหาความแตกแยกออกนอกเขตไทย
หรือมีหนอนคอยบ่อนไส้ให้ทะลวง
ต้องสิ้นลมพลีร่างลับดับสลาย
คุ้มครองภัยครูภาคใต้งานใหญ่หลวง
ยอมพลีชีพเพื่อส่วนรวมงานทั้งปวง
สุดท้ายร่วงดั่งใบไม้ให้แผ่นดิน
คนแนวหลังน้ำตาหลั่งครั้นเห็นข่าว
ร่างทอดยาวเหยียดหงายตายจนสิ้น
อีกกี่ร่างเลือดกี่หยดรดแผ่นดิน
น้ำตารินอีกกี่สายหายเศร้าตรม
พ่อและแม่ลูกและเมียอยู่แนวหลัง
หมดสิ้นหวังน้ำตาหลั่งพังขื่นขม
หมดสิ้นแล้วโอ้ดวงแก้วมาสิ้นลม
ร่างเจ้าจมกองเลือดสาดอนาถใจ
คนบ้านกลอนส่งแรงใจให้ทหาร
ขอทุกท่านสู้ต่อไปอย่าหวั่นไหว
จับปืนอยู่คุ้มครองครูที่อยู่ไกล
สู้เพื่อไทยขอส่งใจไปชายแดน.......
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
6178
