11 มิถุนายน 2548 11:43 น.
มารแมงมุม
สายฝนโปรยปรายไม่หายคิดถึง
ลมพัดตึงตึงจึงยังหวั่นไหว
จันทร์ฉายพอยามเช้าเจ้าหายไป
บานที่ไหน...บานชื่น...ยังตื่นตา
เฝ้ามองหามองหายไม่วายเศร้า
คิดถึงเจ้าเช้าค่ำยังร่ำหา
บานชื่นเอ๋ยชื่นบานเนิ่นนานมา
กระซิบว่าจะอีกนาน..ชื่นบานทรวง
เว้นแต่ว่าบานชื่นไม่คืนกลับ
ละลิ่วลับห่างไกลให้นึกหวง
เอาคำเจ้าเคยอ้อนย้อนมาทวง
เจ้ายังห่วง...แค่ไหนให้เฝ้ารอ
ก็เปรียบเหมือนทิวาวันอันหน่วงหนัก
ยังจำหลักกับราตรีที่เหงาหนอ
รอเจ้าคืนเป็นตะวันหรือจันทร์ทอ
ฝันจะก่อปลูกรักถักใจตน
ฝนมาเยือนฟ้าเหงาวันเปล่าเปลี่ยว
ตะวันเลี้ยวหลบหน้าฟ้ามืดหม่น
จันทร์ไม่ฉายทอฟ้าพาทุกข์ทน
จะไปค้นตัวเจ้าได้ที่ใดกัน
วอนเป็นกลอนบอกกล่าวเล่ารู้สึก
ตอกย้ำลึกจากใจ...ให้จอมขวัญ
คืนที่ลาวันที่พรากยากรำพัน
ไม่มีวันไม่มีคืนชื่นบานเลย...
28 พฤษภาคม 2548 14:29 น.
มารแมงมุม
ความทรงจำของวัยเยาว์ ก้าวผ่านนานเนา
ผ่านปีผ่านวันผ่านเดือน
รอยฝันยังจำย้ำเตือน คิดแล้วยังเหมือน
เพิ่งผ่านพ้นเมื่อวันวาน
ความรักความหลังยังหวาน จำจดเนิ่นนาน
เติมต่อก่อฝันวันงาม
ทุกก้าวเตือนจิตติดตาม ก่อเกิดนิยาม
เป็นฉัน...ผู้กล้า...ก้าวเดิน
ขวากหนามยังกล้าเผชิญ มีบ้างเคอะเขิน
แต่ยังเชื่อมั่นอัตตา
ต่ำต้อยเจียมตนค้นหา องอาจบางครา
ไม่เบียดเบียนบีฑาใคร
เส้นทางอีกยาวก้าวไป สมองสี่ห้องใจ
สองมือสองเท้าเป็นทุน
ความคิดช่วยเอื้อเกื้อหนุน สำนึกบุญคุณ
แผ่นดินถิ่นเกิดเทิดนำ
สัจจะวาจาตอกย้ำ สายกลางสายธรรม
เป็นคนดีเท่าที่เป็น
เท่าที่สองตามองเห็น ชีวิตร่มเย็น
สัมมาอาชีพพอมี
ชีวิตของฉันวันนี้ เพียงพอ...พอดี
สะอาดสว่างสงบ...ชัดเจน...
22 พฤษภาคม 2548 11:03 น.
มารแมงมุม
คนไกล
ฉันส่งใจข้ามฟ้ามาบอกกล่าว
อยากให้เธอรับรู้ทุกเรื่องราว
ไม่ยืดยาวแค่สั้นสั้นวันต่อวัน
สบายดี
ทุกนาทีไม่นานที่ผ่านผัน
มีแต่งานและงาน..ที่สำคัญ
นอกจากนั้นมีเธอเสมอจำ
คิดถึง
เพียงรำพึงในสุขทุกเช้าค่ำ
ฝากถึงเธอทุกถ้อยในรอยคำ
บอกซ้ำซ้ำว่ารัก...ภักดีเธอ
ย้ำอีกหนนะคนดี...
อยู่ทางนี้ยังภักดิ์รักเสมอ
รอปลายปีหัวใจได้พบเจอ
หากเสนอจะสนองตามต้องการ
13 พฤษภาคม 2548 11:49 น.
มารแมงมุม
เจ้าจันทร์ฉายหายจากฟ้าคราเศร้าโศก
ก็วิโยคหวนไห้อาลัยหา
เจ้าไม่ฉายไม่ชื่นคืนอำลา
แสนเหว่ว้าชอกช้ำระกำครวญ
ฝนก็โปรยโรยรินดั่งสิ้นหวัง
น้ำตาหลั่งไปกับฝนก่นกำสรวล
เจ้าเนื้อนิ่มพิมพ์แนบแอบอกอวล
ทิ้งเจ้านวลให้ร้างห่างดายเดียว
จะตามจันทร์เจ้าขามาอีกหน
แหวกสายฝนค้นหาคราเปล่าเปลี่ยว
ก็เหลือบเห็นดาวเกลื่อนเดือนรูปเคียว
รีบคว้าเกี่ยวเอาไว้ไม่ให้จร
จะกล่อมขวัญจันทร์เจ้าเย้าหยอกเล่น
รอเดือนเพ็ญจันทร์เต็มดวงทรวงสมร
ชวนลมฝนมาจุนเจือเอื้ออาทร
รักก็ย้อนคืนใจไปอีกครา
29 มีนาคม 2548 22:01 น.
มารแมงมุม
เติมน้ำใจใส่น้ำแข็งไม่แห้งหาย
เพื่อผ่อนคลายความบอบช้ำโศกกำสรวล
ความทรงจำไร้ขอบกรอบกระบวน
ยามเซซวนทรุดเซเร่ร่อนใจ
เหมือนตายจากความทรงจำอันล้ำลึก
เหลือรู้สึกวังเวงเพลงผลักไส
สมองว่างใจว่างอยู่กลางไฟ
ร่อนเร่ไปตามวิถีที่มัวมน
วิถีของนักคิดที่ผิดหวัง
ฟ้าฤๅสั่งสวรรค์แสร้งแกล้งฉงน
ตัวก็เปลี่ยวใจก็เปล่าเศร้าทุกข์ทน
เวียนและวนในห้วงบ่วงเวลา
ความทรงจำถูกตัดตอนนอนทับสิทธิ์
มีชีวิตไปเพียงวัน...ฝัน...โหยหา
ชายหนุ่มโสดโฉดบ้างในบางครา
ใจเจียนบ้าไร้ความจำ..ย่ำเดินทาง
ไม่รู้ทิศรู้ทางไม่สร่างโศก
โลกเหวยโลกหยันเยาะเพราะเหินห่าง
เธอ...เธอ...เธอ...ความทรงจำ...ย้ำสีจาง
ยังเลือนรางจุดหมายคล้ายไม่มี
จะวันนี้วันไหนไหนไม่รับรู้
ที่ยังอยู่ยังกล้าเพราะหน้าที่
รินน้ำใจมาเยือนเตือนอีกที
เพราะวันนี้คือวันอันแสนงาม
แม้จะไร้ความทรงจำอันล้ำลึก
แต่สำนึกยังครบถ้วนล้วนวาบหวาม
แม้ชืดชาไร้หัวใจ...ไม่ไร้นาม
ให้คงความเป็นคนกล้าอีกช้านาน