12 สิงหาคม 2548 18:04 น.
ยังเยาว์
๏ สีสันปั้นแต่งเจ้า จนงาม
เพียงเพ่งเพียรพิศนาม ยิ่งแจ้ง
อวดสวยด้วยกายตาม สวรรค์แต่ง
มิใช่เพียงเสแสร้ง แต่งแต้มตามตน๚
๏ เปรียบคนงามกว่าผู้ เพียงกาย
ตกแต่งอวดวุ่นวาย กล่าวอ้าง
แต่ใจเล่าอาจร้าย ยากจัก รู้นา
งามหนึ่งเพียงรูปร้าง หน่ายแท้งามทำ ๚
๏ หันกลับจ้องจิตล้ำ ภายใน
จดจ่อวินิจฉัย ไต่รู้
รูปกายสิ่งเสื่อมไป ตามสัจ
งามแต่มิอาจสู้ เสื่อมได้ตามกาล ๚
๏ ความดีสิสิ่งสู้ คงทน
ตราบอยู่คู่เคียงตน บ่แม้
แม้นถึงที่วายชนม์ คงอยู่
แลนั่นสิ่งแน่แท้ ห่อนสิ้นตราบนาน ๚
5 สิงหาคม 2548 06:48 น.
ยังเยาว์
๑.๑๑ นาฬิกา
บ้าน ๒๗
น้อยใจ
กลอนไร้ฉันทลักษณ์ เพียงจรดนิ้วบนแป้นพิมพ์ตามความรู้สึกของผู้ประพันธ์
หากคำที่เอ่ยสัญญา
ไม่อาจหาค่าความหมาย
จบรักเถิดหนาอย่าวุ่นวาย
มันคงสายเกินกว่าท้าแรงทน
เข้าใจตัวเธอดี
หยุดเซ้าซี้ตีเหตุผล
เหนื่อยมากแล้วใจหนอใจคน
จะดิ้นรนฉุดรั้งไว้ทำไม
ก่อนเธอเดินเข้ามา
ต้องเหว่ว้ามาแค่ไหน
รู้ซึ้งดีแต่ไม่เห็นตาย
เธอจากไปก็คงคล้ายคล้ายกัน
เรื่องเราเริ่มด้วยดี
จบวันนี้ดีกว่านั้น
ใช่โกรธเคืองเรื่องความสัมพันธ์
ผ่านมานั้นก็สุขไม่ทุกข์ใจ
แต่เธอมีภาระ
ต้องสางสะงานให้ได้
มากมายล้นมือจนลืมไป
ว่ามีใครรอให้ดูแลกัน
ที่เธอทำห่างเหิน
ไม่คิดเกินไปกว่านั้น
เข้าใจ...บอกแค่นี้แล้วกัน
ไม่ยืนยันจะมั่นในรักเธอ
ถ้าพบคนที่ถูกใจ
พร้อมไปยินดีเสมอ
ไม่โกรธไม่โทษหรอกหนาเธอ
จะไม่เผลอร้องไห้เมื่อไกล...เรา
..............................................
หยดน้ำตาไหลมาอาบสองแก้ม
เรื่องชัดแจ่มห้วงคำนึงซึ้งความหมาย
ร้องเงียบเงียบบอกตัวเองไม่ถึงตาย
ยังไม่สายเริ่มก้าวใหม่ด้วยใจตัว
2 สิงหาคม 2548 06:13 น.
ยังเยาว์
ยามหนาวกายห่มผ้าไว้ให้กายอุ่น
แต่บ่คุ้นเหมือนอกอุ่นอิงซบซ่อน
คิดฮอดไออกอ้ายแสนอาวรณ์
ยิ่งร้าวรอนต้องจำจรจากอ้ายมา
อยู่กรุง...หนาวนี้น้องไม่มีใคร
บ่ให้ไผมาเยี่ยมเยียนใจดอกหนา
เคยมีอ้ายก็ยังเป็นเช่นผ่านมา
คำสัญญาเมื่อลานั้นบ่ลบเลือน
เถียงเก่าเก่าสองเฮาเคยนั่งหยอกล้อ
ใจเคียงขอคำรอนั้นกลับเชือดเฉือน
เมื่อจากบ้านมาแสนไกลทิ้งห่างเรือน
มีเพียงเหงาอยู่เป็นเพื่อนเตือนถ้อยความ
มั่นคงเด้อหัวใจอ้ายให้แน่นหนัก
คงความรักห่วงอาทรวอนอย่าข้าม
ฮักน้องจริงอย่าละทิ้งพยายาม
จะกลับตามสัญญาอย่ากังวล
หนาวใจไร้เจ้า: เสถียร ทำมือ
ลมหนาววอยๆ
นั่งบนเถียงน้อย คิดฮอดเจ้าแฮง
สาวทุ่งดอกจานบานแล้ง
แม่แก้มแป่งแส่งไปบานเมืองกรุง
ขวบปีแล้วเจ้าจรจากทุ่ง
ทิ้งชายผ้าถุงไปนุ่งชุดฟอร์มโรงงาน
อ้ายก่อไฟผิง ไม่มีเจ้าอิงเคียงข้างเหมือนก่อน
ทุกวันอยู่อย่างอาวรณ์
ใจแสนเหนื่อยอ่อน เหน็บหนาวร้าวราน
เจ้ารู้ไหมหนอ อ้ายท้อเกินใจทัดทาน
เมื่อไหร่คำหวานจากเจ้าเคล้าคลอ
อยู่กรุงหนาวนี้เจ้าเป็นอย่างไร
อากาศเมืองไกลเหมือนทางบ้านเราแหน่บ่
เจอคนมากมายอย่าลืมเด้ออ้ายคนรอ
ก่อนเราหยอกล้อบนเถียงเก่า
ลมหนาววอยๆ
เย็นคล้อยค่ำลงยิ่งหนาวแฮงๆ
คืนนี้จันทร์ไม่ทอแสง ใจโดนทิ่มแทงภาพหลังวันเก่า
หนาวกายผิงไฟพอคลายทุเลา
หนาวใจไร้เจ้าช่างแสนปวดร้าวเหลือเกิน
หนาวใจไกลอ้าย
ลมหนาววอยๆ
นอนห้องเช่าน้อย คิดฮอดอ้ายแฮง
สาวทุ่งหอบผ้าหนีแล้ง
มาสู้งานแข่งเวลาเมืองกรุง
ขวบปีแล้วจำจรจากทุ่ง
ทิ้งชายผ้าถุงมานุ่งชุดฟอร์มโรงงาน
อ้ายก่อไฟผิง เคยแนบแอบอิงเคียงข้างเมื่อก่อน
ทุกวันอยู่อย่างอาวรณ์
ใจแสนเหนื่อยอ่อน เหน็บหนาวร้าวราน
อ้ายรู้ไหมหนอ ใจน้องนั้นทรมาน
คิดฮอดคำหวานก่อนอ้ายเคล้าคลอ
อยู่กรุงหนาวนี้น้องไม่มีใคร
อากาศเมืองไกลหนาวใจจนน้องเริ่มท้อ
เจอคนมากมายบ่เคยลืมอ้ายคนรอ
ก่อนเคยหยอกล้อบนเถียงเก่า
ลมหนาววอยๆ
เย็นคล้อยค่ำลงยิ่งหนาวแฮงๆ
คืนนี้จันทร์ไม่ทอแสง ใจโดนทิ่มแทงภาพหลังวันเก่า
ห่มผ้าผิงไฟหนาวกายทุเลา
หนาวใจไร้เงาใจน้องปวดร้าวเหลือเกิน
31 กรกฎาคม 2548 21:35 น.
ยังเยาว์
มีนิ้วกลางวางไว้คลิกเมาส์ทางซ้าย
นิ้วโป้งย้ายพิมพ์แทนที่นิ้วชี้ต่อ
นิ้วนางยังใช้งานได้ไม่ต้องรอ
นิ้วก้อยอ้อนอยากจะขอช่วยอีกแรง
วันนี้ทำตัวซุ่มซ่ามเลยงามหน้า
ได้แผลมาปลายนิ้วชี้ที่จะแจ้ง
กว่าจะหยุดก็นานโขโอเลือดแดง
เลยหน้าแห้งหมดปัญญาหากลอนลง
เจ็บที่ปลายนิ้วชี้เมื่อคีย์แป้น
เลยต้องใช้นิ้วอื่นแทนเท่าประสงค์
ไม่ถนัดยังขัดขัดแต่บรรจง
เอากลอนลงจนได้ไว้บ้านกลอน
พลาสเตอร์ปิดไว้ก็หายเจ็บ
อยากเข้าเวบเลยต้องทนขนเจ็บซ่อน
ก็หัวใจรักจริงไม่อยากทิ้งกลอน
ขอเขียนก่อนแล้วจะนอนไม่อ้อนเลย
เขียนเสร็จก็คงต้องนอนจริงๆ ค่ะ
วันนี้ฝนตกปรอยๆ ทั้งวัน
อากาศก็ทำท่าว่าจะหนาวขึ้นอีก
เฮ้อ ... ต้องนอนห่มผ้า
วันอาทิตย์นี่เป็นวันหยุดจริงๆ ค่ะ
พักกาย พักใจ
29 กรกฎาคม 2548 22:35 น.
ยังเยาว์
ปากบอกว่าคนนี้ไม่รู้จัก
เขาคงทักคนผิดอย่าคิดสงสัย
พี่มันหล่อพ่อให้มาน่าปลื้มใจ
ดูสิน้องหล่อบรรลัยไม่บันยัง
น้องหน้าขาวสาวสวยเคยช่วยพี่
ส่วนคนนี้แค่รู้จักเลยทักมั่ง
คนนู้นเจอปีที่แล้วเลยแซวดัง
อย่าหลงฟังเขาแค่ล้อขอโห่ฮา
เขาคงเห็นว่าพี่มีน้องคู่
เลยตามดูว่าโชคดีมีวาสนา
ใจเย็นน้องอย่าขุ่นข้องเลยกานดา
รักแก้วตาคนเดียวไม่เหลียวใคร
ใจของพี่มันมีแค่สี่ห้อง
มอบให้น้องสามห้องครึ่งถึงอยู่ได้
อีกครึ่งห้องขอน้องไว้หายใจ
ต่อชีพไปให้รักน้องครองคู่เคียง
เอ่ยออกมาแต่ตาชายจ่ายสาวอื่น
ปากยังยื่นเจรจาว่าไม่เลี่ยง
แต่ตาหวานส่งออกไปใจลำเอียง
อยากแกะใจเป็นสี่เสี่ยงเอียงออกดู
มีกระพริบวิบวับกับคนนั้น
ตาเป็นมันจ้องค้างถ่างตาสู้
ปากยังหวานหว่านคำรักให้โฉมตรู
อยากจะรู้ใจพี่นี่ยังไง
ปากกับตาคุณพี่ขาให้มันแม่น
จะกอดแฟนหรือมองสาวเอาอย่างไหน
จะรักน้องหรือลองเลิกตัดสินใจ
ถ้าคิดออกบอกกันได้ไปอำเภอ
Lovers
0 คน เลิฟยังเยาว์
หน้าส่วนตัว
974
