18 มีนาคม 2546 12:08 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ข้าเป็นคนที่คนไม่เห็นค่า
เพราะงานข้าออกมาไม่เห็นผล
จริงหรืองานวัดค่าความเป็นคน
เพียงเพราะจนความสามารถขาดศรัทรา
ข้าเป็นคนที่คนไม่เห็นค่า
เพราะงานข้าออกมาแล้วไร้ผล
จึงต้องฝืนอยู่บนโลกอันทุกข์ทน
ที่ไม่สนคุณค่าการกระทำ
ข้าเป็นคนที่คนเขาตราหน้า
ไม่มีค่าไม่มีศักดิ์ไม่มีศรี
ชี้หน้าด่าไอ้ชั่วช้าไอ้อัปปรี
แล้วเดินหนีปล่อยข้าซ้ำหนำใจคุณ
ข้าขออยู่บนโลกของตัวข้า
ไม่สนว่าค่าของคนอยู่หนไหน
รู้เพียงว่าทำทุกสิ่งต้องตั้งใจ
ไม่เป็นไรไม่มีค่าคงไม่หน้าอาย
18 มีนาคม 2546 11:17 น.
วิจิตร ภู่เงิน
หวังเอย..............
เจ้าใยอยู่บนความผิดหวัง
ใยจึงอยู่บนความท้อแท้...สิ้นหวัง
แม่พ่อฝากหวังไว้กับตัวข้า
ตัวข้าเป็นคนแบกหวัง
อยากจะหวังให้สมหวัง
แต่ทุกๆสิ่งหวังไม่เคยสมหวัง
โอ้หวัง...โอ้ความหวัง
ใยข้าจึงต้องหวัง
เพราะหวังแล้วผิดหวัง
ลาก่อน...ความหวัง
ฉันจะอยู่บนโลกที่ไม่ต้องหวัง
อยู่กับความจริง...โดยไม่หวัง
แล้วฉันยังจะผิดหวัง...อีกหรือเปล่า
18 มีนาคม 2546 11:01 น.
วิจิตร ภู่เงิน
น้ำไหลยะเยือกเย็น ต้องกาย ใจนา
ผืนฟ้าเหมือนรำร่าย มนต์ขลัง
ธรรมชาติขีดป้าย สีสัน แต่งแต้ม
บรรพชนฝากฝัง ดูแลเจ้าเอย
18 มีนาคม 2546 10:33 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เธอสูง........เธอส่ง
เธอดี..........เธอเด่น
เธอสวย.......เธอเก่ง
เธอ...คนเดียวที่ฉันเพ้อและชะเง้อมอง
หน้าส่วนตัว
793
