หน้าส่วนตัว
หายห่างหน้านานนาน
อุปสรรคเยี่ยมยามยลหนี
ครั้นคณึงครึงคิดจิตมี
หวลหากลอนดี ลง-ลง
ผ่านวันคุ้นเคยเก่าเก่า
เทียวลงกลอนเศร้า-สุขศรี
ล้วนกลอนปรัชญา-ชีวี
เทียวนี้เพลาบั่นทอน
คอยหาเวลาวันว่าง
ปลีกงานจึ่งแวะเวียนหนี
เปิดกลอนโพเอ็มสักที
ท่องโลกกวีนานนาน
1339
ไอน้ำเกิดฝ้าลบเลือน
หน้าร้อนเริ่มเยือนหน้าหนาว
เหมันต์ส่งท้ายสิ้นคราว
ธารน้ำพริบพราวรอกรัว
ยังสิ่งซาบซึ้งซึ่งสุข
กลบเกลื่อนซึ่งทุกข์สะซาง
ตระเตรียมความรักใส่วาง
ปลูกลงกระถางหัวใจ
เทศกาลปลูกต้นความรัก
ใส่ปุ๋ยเก็บกักดอกผล
รดน้ำมั่นเพียรอดทน
แม้แดดลมฝนท้าทาย
วาเลน-ไทน์นี้สื่อถึง
รู้รักแล้วจึงรักษ์ไว้
หากเลิกลารักสิ้นไป
ระลึกตรึกไตร่ใยดี
จงสร้างความรักให้มั่น
ใช่เพียงวาเลน-ไทน์นี้
หากแต่ควรทำทั้งปี
เพื่อสุขมั่งมีแก่ใจ
ฟังเสียงรู้เพียงสิ้นหวัง
บอกกล่าวภวังค์พบเห็น
ครั้งเคยผ่านเคราะห์รำเค็ญ
รอดเว้นความตายวายวาง
ยินเสียงคลื่นซัดขอบฝั่ง
โถมทั่งประทะหายสิ้น
สิ้นเสียงสงบพบยิน
กองทุกข์..กรุ่นกลิ่น..โศกา
ต่างเหลือเหลือต่างร่างกาย
เกลื่อนศพคนตายนับหลาย
บ้านเคยอาศัยวอดวาย
ร่ำไห้..ใจหาย..อาดูร
ดวงใจไหลหลั่งล้นมา
ซับหยาดน้ำตาหลั่งไหล
โถมยิ่งคลื่นใหญ่นำภัย
ร่วมรัก..อาลัย..อาวรณ์
ตัวกูชาวนาอดยากคนหนึ่ง
กินข้าวเหนียวนึ่งนานมามานาน
ถึงยามทำนาเกี่ยวข้าวลงลาน
กูแค่คนงานรับจ้างเขากิน
เขามาสัญญาขอร้องวิงวอน
สบายแน่นอนหากเลือกพวกเขา
มาจนป่านนี้ป่านนี้สิ้นเงา
กลายเป็นคนเขลาเพราะเราชาวนา
ผ่านมาช้านานผ่านวันผ่านไป
รอคอยวันไหนเขาจะมาหา
ชีวิตรับจ้างเรื่อยไป..เรื่อยมา
หวังเพียงสัญญาพวกเขาอาจลืม..
มันไปได้ดีลืมกูข้างหลัง
ครั้งเคยรับฟังฝากฝั่งปัญหา
คือวัวลืมตีนมันผิดดอกหนา
กูนี่ ชาวนา แช่งด่า แช่งมึง....
... ตื่นเช้าเดินดุ่มมุ่งสู่ชายป่า
ออกเก็บหาหญ้าหาแหย้ขุดหนู
ตกเย็นพลบค่ำหิ้วของพรั่งพรู
ซ้ำซากเป็นอยู่ตราบสิ้นหายใจ.... ..
ความโศกเศร้าเสียใจจากใครหนอ
พายุโหมพัดกลุ่มกอคนเมืองใต้
ก่อนเหตุการณ์ไม่สงบมิวางวาย
มิซ้ำร้ายวาตะภัยกลับย่ำยี
มิวายเว้นลูกเล็กทั้งเด็กแดง
ทั้งพ่อแม่ถูกลมแรงกระหน่ำหนี
เหลือไว้เพียงความเศร้าโศกทุกข์ฤดี
จากคนหนึ่งของไทยนี้...ร่วมอาลัย
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟประภัสสุทธ
Lovings
ประภัสสุทธ เลิฟ 17 คน
Lovers
0 คน เลิฟประภัสสุทธ
Lovings
ประภัสสุทธ เลิฟ 0 คน
