29 ธันวาคม 2547 10:41 น.
				
												
				
								ประภัสสุทธ
		
					
				
                                                 ความโศกเศร้าเสียใจจากใครหนอ
                                  พายุโหมพัดกลุ่มกอคนเมืองใต้
                                  ก่อนเหตุการณ์ไม่สงบมิวางวาย
                                  มิซ้ำร้ายวาตะภัยกลับย่ำยี
                                                 มิวายเว้นลูกเล็กทั้งเด็กแดง
                                  ทั้งพ่อแม่ถูกลมแรงกระหน่ำหนี
                                  เหลือไว้เพียงความเศร้าโศกทุกข์ฤดี
                                  จากคนหนึ่งของไทยนี้...ร่วมอาลัย				
			 
			
				21 ธันวาคม 2547 17:29 น.
				
												
				
								ประภัสสุทธ
		
					
				
จากตรงไหนผู้เรียกว่าเป็นบัณฑิต
ใบประกาศแลนิสิตน่าเชื่อถือ
อีกสันฐานบุคคลิกแค่นั้น..ฤา
ผู้คร่ำเคร่งอ่านหนังสืออยู่พลบวัน...				
			 
			
				21 ธันวาคม 2547 14:51 น.
				
												
				
								ประภัสสุทธ
		
					
				
                                        ใจหนึ่งมอบไว้ให้รัก
                                        ใจหนึ่งหักห้ามรักไว้
                                        ใจหนึ่งเผื่อไว้เพื่อใคร
                                        หนึ่งใจเผื่อไว้เพื่อเธอ......
                                        คำนี้อยากบอกให้รู้
                                        คำนี้อยากบอกรู้ไว้
                                        คำนี้อาจรู้แก่ใจ
                                        คำนี้รู้ไว้..รักเธอ....				
			 
			
				21 ธันวาคม 2547 14:19 น.
				
												
				
								ประภัสสุทธ
		
					
				
                                           ค่ำคืนนี้มองฟ้าใต้ดวงจันทร์
                           บรรยากาศเงียบงันครามครั้นใจ
                           จันทร์ถิ่นโน้นเธอแหงนมองดูบ้างไหม
                           ความห่วงใยจากใครอยู่ในจันทร์
                                          ค่ำคืนนี้ลมหนาวผ่านย่างกราย
                           เธอเหน็บหนาวเดียวดายเฉกฉันไหม
                           ลมถิ่นนั้นคงอุ่นอบอวลละไม
                           ลมเอยลมพัดไล่ความหนาวเย็น
                                         ค่ำคืนนี้วันเวลาช่างยาวนาน
                           พลัดพรากจากเมื่อวันวานผ่านมาถึง
                           แม้นตัวไกลหากอุ่นไอยังตราตรึง
                           แม้เวลาฉุดรั้งดึง...มิเปลี่ยนไป				
			 
			
				16 ธันวาคม 2547 15:28 น.
				
												
				
								ประภัสสุทธ
		
					
				
                                        ใช้สมองสองมือแลใหวพริบ
     เตรียมปากกาแลลิควิดให้มีพร้อม 
  
                                         สู่สงครามข้อสอบไม่มีออม
      แม้พ่ายแพ้จำยอมว่ายากจริง