ฝันจงฝัน

ประภัสสุทธ

                                              สายลมเย็นแผ่วเบาพัดพาผ่าน

                               กาลเวลาอันแสนนานเพิ่งมาถึง

                               จากวันนี้สู่วันวานยังตราตรึง

                                ยังรอคอยและคนึงอยู่เรื่อยมา

                                              อยากเป็นนกเที่ยวโบยบินอยู่ฟากฟ้า

                                เป็นดั่งปลาที่ว่ายแหวกในสายน้ำ

                                เป็นพายุที่พัดโหมกระหน่ำนาน

                                เป็นดอกจานที่โรยร่วงลงสู่ดิน

                                               อยากจะมีชีวิตที่ฝันไฝ่

                                 จึงเริ่มทำวันใหม่ให้มาถึง

                                 หอบความยากลำเค็ญมิคำนึง

                                 แม้ซาบซึ้งความเจ็บปวดมิเอ่ยคำ

                                               สู่วันที่ชื่นชมและยินดี

                                  จดจำห้วงวินาทีที่สุขสันต์

                                   สำนึกในความมานะสู้บากบั่น

                                   ฝันจงฝันและทำให้เป็นจริง