ผู้หญิงไร้เงา
เมื่อคราเรา น้ำตานอง ครองความเศร้า
อยากมีเธอ เป็นดั่งเงา เฝ้าใฝ่ฝัน
มาชิดใกล้ ด้วยใจ ใฝ่สัมพันธ์
แต่ไม่เคย เอ่ยยืนยัน ให้มั่นใจ
ถึงสายใย ผันผูก เฝ้าปลูกฝัง
เพราะแน่ใจ เพียงลำพัง ไม่หวั่นไหว
ว่าถึงแม้ ไม่เฉลย เผยความนัย
เธอนั้นคง เข้าใจ ในสัมพันธ์
แต่ทุกอย่าง ผิดแปลก ช่างแตกต่าง
เธอมาสร้าง ข้ออ้าง ทางเหหัน
เปรียบดั่งเรา เป็นดอกฟ้า พาชีวัน
ให้อยู่สูง ไกลกัน จนลับตา
ทั้งที่เรา แค่ดอกหญ้า ค่าน้อยนิด
ไม่มีสิทธิ์ เป็นดอกฟ้า สูงสง่า
อีกอย่างหนึ่ง ความห่างไกล ในชีวา
ไม่มีค่า หรอกหนา พ่อยาใจ
เพราะแม้ไกล สุดหล้า หรือฟ้ากั้น
แต่สัมพันธ์ ยังคงมั่น ไม่หว
1860
27
0
หน้าส่วนตัว
