กวีย่อมวาดฟ้า เขาเขียว เสมอทิพย์พิมานเจียว ร่วมห้อง เพียงรอยลิขิตเดียว หมดจด ไหลหลั่งล้านภาพพร้อง ด้วยค่ำดาวเคียง หากใครจะรักรสกวี เพียงมีหนึ่งจิตต์พิสมัย อิ่มเอมเขียนถ้อยทุกวันไป จะค่อยได้ดื่มรสบทกวี แก้วกวีเขียนฟ้าทุกวี่วัน เพียงหนึ่งราตรีนั้นก็สุขี เข้มขาบเขาเขียวของกวี เห็นดีทั่วถ้วนล้วนได้ชม จะเขียนพิมานให้ปรากฏ ฤารสความรักก็มีถม ล้านคำล้านคิดล้วนคำคม นี่คือค่านิยมแห่งกวี
2219
1
0
หน้าส่วนตัว
