แก้วประเสริฐ
ตัณหาพาโมหะสู่โทสะ
กระแสชลวนเชี่ยวเป็นเกลียวคลื่น
เดี๋ยวก็ตื่นแล้วหลับดูสับสน
ฟ้าสว่างมืดคลิ้มอึมทึมปน
วกเวียนวนจนป่วนล้วนตัณหา
ดุจสิ่งอยากมากมายในชีวิต
ล้วนมาติดรักชังจึงกังขา
คิดในสิ่งพึงรักอยากได้มา
เกิดปัญหาส่งใจไร้ชอบธรรม
เมื่อไม่รักมักชังเป็นกรอบกว้าง
หาจุดกลางเพื่อวางสร้างเลิศล้ำ
กลับวนเวียนเสี้ยนแส่ถูกชักนำ
จะเกิดช้ำหม่นหมองครองฤทัย
ล้วนความหลงในรอบขอบกระแส
ที่ผันแปรเปลี่ยนแปลงแฝงสิ่งใส
หลงในรูปติดในรสสดไฉไล
สิ่งวิไลกลายนรกหมกไหม้ดิน
จะสู่พาความหลงตรงลิขิต
คล้ายชีวิตทะเลใสไม่หมดสิ้น
ลมพัดวนป่นกระแสเป็นอาจินต์
ไม่หวน
หน้าส่วนตัว
1713
30
0
