แก้วประเสริฐ
รัดห้วงบ่วงใจ
อารมณ์ซึ้งแนบซ่านผ่านสรวงเอ๋ย
จันทร์ที่เคยทอแสงแฝงไปไหน
ดาวขอบฟ้าพาลับกลับหายไป
สิ่งสดใสทอทาบยากอาบทรวง
เคยโรยรินดอมกลิ่นบุบผาชาติ
ช่างประหลาดพฤกษามาลาสรวง
แนวหุบผาสิ้นสลายคลายทั้งปวง
สิ่งโชติช่วงนวลมณีสีพร่างพราย
จำเนียรแจ้วแว่วกล่อมดนตรีพฤกษ์
เสียงระทึกหมดเสียงเลี่ยงหนีหาย
เฝ้าแต่รอคอยเขาเศร้าเดียวดาย
สะท้านกายฟุ้งซ่านผ่านราตรี
หรือเขามองว่าเราประหลาดนัก
บ้าบอจักหมดสิ้นประทินฉวี
จนหมองหม่นเสื้อผ้าสร้างราคี
หากนารีเคียงข้างจึงหมางเมิน
แม้นแต่เพื่อนร่วมชิดสนิทเชื้อ
เขายังเบื่อหลีกเร้นเช่นนกเหิร
มองว่าเราปีกหักยากเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
1212
17
0
